ΜΕΓΑΛΗ ΜΠOYKIA ΦΑΕ...

1821, NA T' AΦΗΣΩ;

Μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μην λες.

Γιατί αν πείς μεγάλο λόγο και μετά καταλήξεις μπουκιά, δεν θα οφείλεται σε κακιά ώρα. Πάει να πει ότι ο λόγος σου δεν ήταν μεγάλος. Και αν αυτά που δήλωνες μερικούς μήνες προτού σε καταπιεί το κήτος ενω μάζευεις μαργαριτάρια κατά παραγγελία αποδείχθηκαν μπουρμπουλήθρες, ε, τότε ο άλλος αρχιζει να αμφιβάλλει για την ορθότητα των κρίσεων σου γενικότερα και για το κατά πόσον τα μαργαριτάρια ήταν faux και ο θησαυρός άνθραξ.

Εκτός και αν στον βυθό δεν σε είχαν στείλει να αλιεύσεις μαργαριτάρια αλλά πετρέλαιο.

Πάντως ας το καταλάβουν και οι υπόλοιποι αλιείς μαργαριταριών ότι τα μεγάλα αφεντικά δεν ψάχνουν για συνεργάτες, αλλά για αναλώσιμους. Σιγά μην κατέβαιναν ποτέ οι ίδιοι στο βυθό με τους καρχαρίες.


_________________

12 Ιουλιου 2010

Έλληνες συγγραφείς στο facebook

Επικοινωνούν με τους χιλιάδες διαδικτυακούς «φίλους» τους μέσω εμπρηστικών status (ελληνιστί η σκέψη της ημέρας), κάνουν post (αναρτούν) φωτογραφίες, βιντεάκια, άρθρα, δέχονται comments (σχόλια) και requests (αιτήματα φιλίας), αλλά δεν κάνουν add όποιον να ΄ναι. Οι έλληνες συγγραφείς αναδεικνύονται στην πιο δυναμική φυλή των Facebookers...


ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ (5.003 φίλοι)
Βρισίδι, σχόλια και... ψηφιακό ξύλο
Τα status του Πέτρου Τατσόπουλου δεν αφήνουν τους facebookers σε χλωρό κλαρί: «Μη σας πω ότι έχω αρχίσει να νοσταλγώ την παλιά καλή σωματική επαφή, όταν πλακωνόμασταν στο ξύλο, τις ανοιγμένες μύτες, τις δαγκωνιές, τα σκισμένα γόνατα. Μέσα σ΄ αυτό το γαμημένο φατσομπούκι μπορούμε να σκοτώσουμε άνθρωπο με τα σχόλιά μας χωρίς καν να τον έχουμε αντικρύσει».

Νοσταλγείτε τη σωματική βία; Απ΄ ό,τι βλέπω εδώ,η λεκτική κάνει καλύτερη δουλειά.

Στο facebook συμπεριφερόμαστε σαν τους χαρτοπαίκτες όπως ήμουν κι εγώ κάποτε. Σιγά- σιγά πας με τους ομοειδείς. Οι πολύ χειρότεροι από σένα δεν σε καλούν στο καρέ γιατί θα χάσουν τα λεφτά τους, εσύ δεν καλείς τους καλύτερους γιατί θα χάσεις εσύ τα λεφτά σου. Υπάρχει το comme il faut facebook, υπάρχει ένα άλλο που μοιάζει με πίνακα ανακοινώσεων, υπάρχει κι ένα τρίτο στο οποίο οι συγγραφείς εντρυφούν με κέφι. Είναι το χαοτικό facebook, μια κατάσταση ανεξέλεγκτη που ομολογώ ότι τις περισσότερες φορές το βρίσκω διασκεδαστικό, όσο βίαιο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Εκεί υπάρχει μεγάλη ανοχή, ανάλογα με τα όρια του καθενός. Μερικοί σπάνε, μερικοί κλαίνε, μερικοί ζητάνε συγγνώμη μερικοί οργίζονται. Είναι ένα είδος αρένας που δεν μπορείς να βρεις αλλού.

Πριν από δέκα μέρες η σελίδα του γέμισε από ευχές για την ονομαστική του εορτή. Ευχαριστώντας τους πάμπολλους φεϊσμπουκικούς του φίλους ο Πέτρος Τατσόπουλος έγραψε: «Μετά από αυτή την ιλαρά εορταστικών μηνυμάτων, ελπίζω από σήμερα να επανέλθουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς: γαμοσταυρίδια, προσβλητικά σχόλια, παρανοήσεις κ.ο.κ. Μου έλειψαν οι χολερικοί και οι ευέξαπτοι».

Μα τι είναι αυτά που γράφετε κύριε Τατσόπουλε; Μοιάζει σαν διευκόλυνση σε αλλότρια ακολασία.
Ναι είναι, είναι. Βαριέμαι θανάσιμα το είδος του facebook που είναι κάτι σαν σαβουάρ βιβρ. Αγαπούλα μου τι κάνεις κ.λπ. Η αντίστοιχη λογοτεχνία και η αντίστοιχη συμπεριφορά μου προκαλούν κατάθλιψη. Πάντοτε προτιμούσα τους ανθρώπους που θα με βρίσουνε, αρκεί να είναι κι αυτοί διαθέσιμοι. Να, ας πούμε με έβρισε μια κοπέλα πριν από λίγο. Μου έγραψε «Ολο μαλακίες γράφεις. Δεν σε υποχρεώνει και κανένας. Γιατί τις γράφεις;». Εγώ της απάντησα «πολύ σωστά, εσένα όμως ποιος σε υποχρεώνει να τις διαβάζεις;». Θέλω να πω ότι αν είσαι έτοιμος να παίξεις επί ίσοις όροις ψηφιακό ξύλο, είσαι ευπρόσδεκτος. Εγώ δεν έχω διαγράψει κανέναν για τις απόψεις του, αντίθετα, εμένα με έχουν σβήσει πολλοί... Μου λένε «πώς μπορεί ένας συγγραφέας να μιλάει έτσι;». Τους συγγραφείς και τους ευνούχους τούς έχουν, φαίνεται, στην ίδια κατηγορία.

Οι 5.003 «φίλοι» σας είναι σαν μια μικρή πόλη.

Αυτό είναι το όριο. Δεν μπορείς να έχεις παραπάνω από 5.000 φίλους στο ίδιο προφίλ. Πρέπει να ανοίξεις καινούργια σελίδα. Δεν έχω σκοπό να το κάνω, δεν είμαι πρεζόνι του facebook.
ΠΗΓΗ