ΜΠOPEI O IOYΔΑΣ ΝΑ ΣΩΘΕΙ;

Ένα Κατοχικό μπακαλόχαρτο. Άνθρωποι, ποντίκια και ψείρες στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά, στην Θεσσαλονίκη. Η κτηνωδία της παγκοσμιοποίησης κάνει για μια ακόμη φορά την εμφάνισή της. Ένας ρουφιάνος αρκεί και άνθρωποι αθώοι ή άνθρωποι της συνείδησης και του καθήκοντος να βρεθούν σε μια στιγμή στην Κίτρινη Αποθήκη του Βόλου ή σε ένα βαγόνι με προορισμό την Γερμανία.

Υπάρχουν και οι μυθοποιήσεις που σκοπό έχουν να παρουσιάσουν τους σημερινούς παγκόσμιους εγκληματίες - ειρήνης και πολέμου - ως διαχρονικά θύματα, με την μέθοδο της ομογενοποίησης. Που παρουσιάζουν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σαν αποκλειστική εσωτερική υπόθεση ενός μόνο λαού και μιας μόνο θρησκείας, όταν εκατομμύρια τάφοι έχουν επάνω σταυρούς και όταν τουλάχιστον στο δικό μας το σόι 3 άτομα βρέθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - τα δυο στην Γερμανία. Τους ενοχλουν όμως οι σταυροί και γι' αυτό είχαν την αναιδεια να απαιτήσουν την αφαίρεσή τους από το Αουσβιτς. Λες και ήταν οι μονοι που μαρτύρησαν εκεί.

Είναι λιγάκι σαν τον τεμπέλη τσιγγάνο-παράσιτο που βγάζει τα κακόμοιρα τα αθώα παιδάκια του στα φανάρια να τα δει ο κόσμος και να τα λυπηθεί προκειμένου να κονομήσει από το δράμα τους ο ίδιος και εάν στραφείς εναντίον του σου λέει την παραμύθα ότι είτε τα βάζεις με αθώα παιδάκια είτε ότι μισείς τους τσιγγάνους.

Από την άλλη υπάρχει και η ομογενοποίηση του "μαζί τα φαγαμε" του Θεόδωρου Πάγκαλου. Αθώοι και ενοχοι στο ιδιο τσουβάλι. Ειναι τόσο άρρωστο, όσο και η ταύτιση του κάθε Έλληνα με το Πασοκολαμόγιο. Οι άνθρωποι ομαδοποιούνται εκόντες-άκοντες σύμφωνα με ένα τους μόνο χαρακτηριστικό, αυτό που βολεύει εκείνον που το επικαλείται για την ηθική ή και βιολογική τους εξόντωση. Ο όρος "Εβραίος" είναι αυτομάτως αρκετός για πολλούς για να τον στείλει συνειδησιακά σε καποιο στρατόπεδο κοινωνικής απαξίωσης.

Υπάρχει τέλος και η δογματικοποίηση για το ποιοί είναι οι αθώοι και ποιοί οι ένοχοι ή μάλλον για το ποιοί μπορούν να είναι αθώοι ή ένοχοι. Ένα από τα πιο αισχρά παραδείγματα σήμερα είναι η μετάλλαξη των πνευματικών απογόνων του Χότζα και του Τσαουσέσκου που με σταλινική εμπάθεια προσπαθούν να επιβάλλουν στους άλλους την πίστη της πορωμενης συνειδησης - Αθεΐας καμουφλαρισμένης όμως ως ανεξιθρησκείας, απαξιώνοντας και καθυβριζοντας οτιδήποτε κατά προτίμηση Χριστιανικο. Γι αυτό και δεν δισταζουν να προβουν σε ανίερες συμμαχίες ακόμα και με σεχτες, θρησκευματα και ομαδες που καταπατουν ανθρωπινα δικαιωματα, κατά το "ο εχθρος του εχθρου μου φίλος μου".

Μια άλλη έκφραση αρρωστημένης δογματικοποίησης αφορά στο ποιοί δικαιούνται να υπάρχουν σε κάποια άλλη ζωή και ποιοί όχι με βάση κάποιο εγχειρίδιο ή ένα καλουπι στο οποίο κατά βάθος δεν χωράει κανένας. Απελθετω απ΄ εμού οι οικουμενισμοι, οι συγκρητισμοί, οι ουμανισμοι, οι αγαπητισμοί και άλλες παρόμοιες ανοησίες. Αλλα το να παίζουμε το ρόλο του Θεού κρίνοντας τους άλλους με βάση όχι αυτό που στην πράξη είναι αλλά με βάση αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι δεν είναι λιγάκι αλαζονικό; Ιδιαίτερα στην θρησκεία της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη.

Και ναι, σίγουρα εκείνος ο Ιούδας, ο θησαυροφύλαξ, ο ταμίας, ο φιλοχρήματος με τις επιχειρήσεις στο Μανχάταν, τις κλεμμένες πετρελαιοπηγές στο Ιράκ και τα οικόπεδα στη Θεσσαλονίκη που οραματιζόταν Μεσσία παγκόσμιο επικυρίαρχο (γι' αυτό και του κρατούσε το ταμείο) έχει μια σίγουρη θέση με τους αγαπημένους του διαβόλους. Αλλά οι υπόλοιποι ένδεκα;

Και εκείνος ο Ιούδας ο Σαμπετάι, ο Σαλονικιός, πού έδωσε μαζί με άλλους Έλληνες Χριστιανούς 180.000 (κατοχικές) δραχμές σε έρανο για να επιβιώσουν οι συνανθρωποί του Βολιώτες κρατούμενοι στο στρατόπεδο Παύλου Μελά να σώθηκε άραγε; Μην ήταν εκείνο το μπακαλόχαρτο σαν το βιβλίο της ζωής;

Τα τραίνα που οδηγούσαν στο Νταχάου διακρίσεις δεν έκαναν.

Να κάνουν άραγε διακρίσεις τα τραίνα που οδηγούν στη Σωτηρία;

και ειδον θρονον μεγαν λευκον και τον καθημενον επ αυτου ου απο του προσωπου εφυγεν η γη και ο ουρανος και τοπος ουχ ευρεθη αυτοις

και ειδον τους νεκρους τους μεγαλους και τους μικρους εστωτας ενωπιον του θρονου και βιβλια ηνοιχθησαν και αλλο βιβλιον ηνοιχθη ο εστιν της ζωης και εκριθησαν οι νεκροι εκ των γεγραμμενων εν τοις βιβλιοις κατα τα εργα αυτων

και εδωκεν η θαλασσα τους νεκρους τους εν αυτη και ο θανατος και ο αδης εδωκαν τους νεκρους τους εν αυτοις και εκριθησαν εκαστος κατα τα εργα αυτων

Αποκάλυψη 20: 11-13

_______

Φωτο 1. Πρόχειρο χαρτί καταγραφής ποσών εράνου που έγινε για φυλακισμένους Βολιώτες από τους Ναζί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Παύλος Μελάς πριν πάρουν το δρόμο για το Dahau μεταξύ των οποίων και δεκαεξάχρονος θείος μου.
Αγνοούσε ότι ο συγκρατούμενος πατέρας του είχε ήδη απαγχονιστεί με άλλους 30 στο Ορμάν Μαγουλα Φαρσάλων ύστερα από ένα μήνα φυλάκιση στην Κίτρινη Αποθήκη του Βόλου, παρά τις προσπάθειες του τοπικού Μητροπολίτη Ιωακείμ να τον σώσει ενώ είχε καταφέρει να σώσει νωρίτερα τους Εβραίους της πόλης του με την συνεργασία του Αρχιραββινου Μωϋση Πεσαχ.

Φωτο 2-3. Την ημέρα της απελευθέρωσης του από το Dahau, απόκομμα από τοπική εφημερίδα.

ΣΗΜ. Η ασέβεια προς τους νεκρούς σήμερα κάνει την ναζιστική θηριωδία να φαίνεται πταίσμα αφού οι Νεοταξιτες Σιωνιστές του Φιλελευθερισμού της Αριστεράς και της Προόδου που θέλουν να επιβάλουν την αποχριστιανοποίηση των κοινωνιών, αποκαλούν τα λείψανα των αγίων και τους νεκρούς βρωμερά πτώματα [βλέπε blog Ροΐδη Εμμονές] ξεχνώντας ότι χιλιάδες δικοί τους άνθρωποι τελείωσαν την ζωή τους με μαρτύριο για να φθάσουμε σήμερα στην εποχή που μερικοί βαθύτατα πνευματικά και ψυχικά άρρωστοι άλλοτε να βρίζουν τους νεκρούς και άλλοτε να θερμαίνουν με την καύση τους πισίνες. Η απόλυτη απαξίωση της ανθρωπινης ζωής από αυτούς που πετάνε βόμβες σε αμάχους και συνεργαζονται με εμπόρους οργάνων.

Εξ όνυχος τον λέοντα...