Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ ΠHPE ENAN ΑΝΘΡΩΠΟ...

ΤΟ ΠΑΜΦΑΓΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα στα τέλη των '70 που ήρθε στο σπίτι ο Γιάννης, οσυμμαθητης μου από το Λύκειο. Μέναμε και κοντά, είμαστε καλοί φίλοι και ανταλλασαμε επισκέψεις ρουτίνας με τους δισκους βινυλίου παραμάσχαλα. Εκείνος με υποχρεωνε να ακούω Genesis κι εγω τον βασανιζα με την Donna Summer. Μεχρι που με τα χρονια άρχισε να του αρέσει η Grace Jones και εμένα τωρα ο Peter Gabriel είναι ο αγαπημένος μου.

Εκείνο το καλοκαιρινό δειλινό όμως στη διπλοκατοικία των Πατησίων, στην ταράτσα που είχαμε διαμορφώσει σε νησιώτικη με την πέργκολα και τα πιθάρια, ήταν κάπως διαφορετικό. Ο πατέρας του Γιάννη, ο κυρ-Κωστας ο καπετάνιος από τα Λάμυρα της Άνδρου, είχε ξεμπαρκαρει. Και εριξε ο πατερας μου την ιδεα: Δεν λες στον Γιαννη να έρθει κι ο πατερας του να πιούμε κανενα ουζάκι;

Ετσι βρεθηκαμε να καθομαστε στην ταράτσα με τα γεράνια, στο δειλινο των Πατησιων, την εποχή που "ήμουν από τζακι" - όπως μου ειπε καποτε ενας συναδελφος-εργατης από το Περιστέρι στο βιβλιοδετείο της Ναυτεμπορικής που δουλεψα ένα καλοκαιρι σαν φοιτητης, που μου είχε βρει τη δουλειά η Δόξα, η κομμωτρια της μαννας μου που χτενιζε και την Ειρήνη Αθανασιάδη.

Και εκεί στις μπουκαμβίλιες και τα γερανια της ταράτσας που είχαμε μαζευτεί σαν την ακρίδα γυρω απ΄τους μεζέδες των μεγάλων ρωτάει ο πατέρας μου τον κυρ-Κωστα τον καπετάνιο:

-Πως πηγε το ταξίδι αυτη τη φορά κυρ Κώστα; Πες μας καμμια ιστορία..

- Ε, τι να σας πω... Ας τα λέμε καλά. Εκεί προς το τέλος λυπηθήκαμε πολύ. Γιατί, ε!

 Μου πήρε η θάλασσα έναν άνθρωπο.

Έναν Πακιστανό εργάτη, από την κουβερτα. Δεν τον βρηκαμε ποτέ...

Κι ο κυρ-Κώστας βούρκωσε....

Έφυγε ξαφνικά η Donna Summer απ' το μυαλό μου και τα λογια τού κυρ-Κώστα χαράχτηκαν στην μνήμη μου.

Μου πήρε η θάλασσα έναν άνθρωπο. Έναν Πακιστανό.

Τίποτα άλλο δεν θυμαμαι από την υπόλοιπη κουβεντα για μερη εξωτικά, για την πολιτική κατασταση ή για το καλοκαιρι στην Άνδρο. Αυτή η κουβέντα ίσως να είναι από τις λιγες που θυμάμαι  ακόμα  από τις δεκάδες που είχαν γίνει γενικότερα στην ταράτσα του διώροφου.

Ίσως γιατί ήταν η εποχή που τα κανάλια δεν ανταγωνιζόντουσαν να αυξήσουν με χαρά των αριθμό των νεκρων από σεισμούς και τσουνάμια.

Ήταν η εποχή που η άνθρωποι δεν ειχαν εϊ-τζη-μπη-ποποιηθεί και οι ειδησογράφοι ξετσιπωθεί.

Ήταν η εποχή που η τεχνη δεν προσμετριόταν με βαση την κλίμακα της τηλεβλακείας

Ήταν η εποχή που η ευτυχια δεν μετριόταν με δείκτες ανάπτυξης.

Ήταν η εποχή που οι άνεργοι δεν υπολογιζόντουσαν ως ποσοστά.

Ήταν η εποχή που τα όνειρα δεν περνουσαν από τις τράπεζες.

Ήταν η εποχή που και οι Πακιστανοί εθεωρούντο άνθρωποι.