Μου αρεσει να κανω βολτες σε παλιες γειτονιες της Αθηνας. Ξαναπηγαινω οσο μου επιτρεπουν και τα οκονομικα μου σε γωνιες της Ελλαδας που διατηρουν ακομα κατι από την παλιά της αίγλη. Σοκαρομαι από την ταχυτητα που τα πάντα παραδίδονται στην καταδυναστευση της καφετέριας.Πλάκα, Θησείο, Ψυρρή, Κεραμεικός, Μοναστηράκι, αλλά και Μπουρναζι (αν είναι δυνατόν), Πειραιάς, Γλυφαδα. Το ιδιο και στα νησια. Τα καταστηματα εκδιωκονται άρον άρον. Οι περίοικοι δραπετεύουν. Οι μικροβιοτεχνίες κλείνουν και οι εμποράκοι συνωστίζονται στην προκυμαία να σωθουν από ενα πολύχρωμο πληθος που επελαυνει. Το ιστορικο κεντρο μετατρεπεται σε μια γιγαντιαιων διαστασεων καφετερια με μηδενικη προσφορά στο ΑΕΠ.
Δεν ειναι βεβαια Ελληνικο μονο το φαινομενο, απλά εδω ζουμε στο ΒΑΣΙΛΕΙΟ της καφετέριας παρά τον καφε των 5 ευρώ.
Θυμαμαι όταν ειχα την ευκαιρία να επισκεφθω το Σοβιετικό Ταλλιν της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Εσθονίας. Στην κεντρικη πλατεια εβλεπες γυρω σου βιβλιοπωλεία αντικες, φαρμακεία, καταστηματα-μουσεία σαν βγαλμενα από προηγούμενους αιώνες. Μολις η χώρα έγινε δημοκρατική επήλθε και εκεί η τυραννία της καφετέριας. Δεν ξερω αν απέμεινε στην κεντρικη πλατεια του Τάλλιν το αρχαιοτερο σε συνεχη λειτουργια φαρμακειο του κόσμου ή εγινε και αυτο Starbucks.
Εχουμε μαθει να θεωρούμε ως εργασία ότι πληρώνεται και ως ανεργία αυτο που δεν κανουμε επειδη δεν μας πληρωνουν. Στα νειατα μου τους τυπους που ξημερωνονταν στα καφενεία τους λεγαμε απαξιωτικά καφενόβιους. Σημερα το καφενόβιος ειναι κατασταση.
Ξεχαστε τα αριστουργηματα υψηλης τέχνης που εφτιαχναν καποτε οι παπουδες και οι γιαγιάδες μας και γεμιζαν το χρονο τους δημιουργικά. Ξυλογλυπτα, κεντιδια, πλουμίδια. Αν τα βρειτε πουθενα σημερα θα ειναι σε κανενα παλιο σπιτι που εχει γινει και αυτο παραδοσιακη καφετέρια. Το ταβερνακι του Παπαδιαμαντη έγινε και αυτό Restaurant.
Ζουμε στην εποχη της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ. Δεν κανουμε ΤΙΠΟΤΑ το δημιουργικό. Οι μονες μας δραστηριοτητες εκτος δουλειάς σχετιζονται είτε με τον άρτον είτε με τα θεάματα είτε με το shopping. Συσσωρεύουμε κιλά καθισμενοι αναπαυτικά σε μια πολυθρονα είτε μπροστα στην Ακρόπολη είτε μπροστα σε μια οθόνη.
Έχω και την κορη μου που όποτε δεν παει στο Mall ή στην Πλατεια Νεας Σμυρνης με την παρέα της, όλο έρχεται και μου γκρινιάζει. Μπαμπά τι να κάνω; Bαριέμαι. Τολμώ να της πώ φώναξε τις φιλες σου, μαζευτείτε στο σπίτι με τις βελόνες σας και αρχιστε το βελονάκι;
4 σχόλια:
"Σύνταξη στα 18 - Στράτευση στα 100": Το αναρχικό σύνθημα περιγράφει πλήρως την κατάσταση που περιγράφεις.
Ο Σαρκοζί στη Γαλλία στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία και την μετεκλογική του πολιτική στην δημιουργία μιας νέας ηθικής περί εργασίας. Γιατί κι εκεί η εργασία αντιμετωπίζεται απαξιωτικά (κουσούρι της "Παλιάς Ευρώπης", που θα έλεγε κι ο Ράμσφελντ). Κι εδώ πρέπει να γίνει κάτι ανάλογο -έχω γράψει και στο μπλογκ μου σχετικά...
Φίλε Θεοπρόβλητε, ξέρεις γιατί ο καφές έχει 5 ευρώ και γιατί υπάρχει, παρ' όλα αυτά, η τυραννία της καφετέριας; Επειδή υπάρχει μαύρο χρήμα, χρήμα αφορολόγητο, ζεστό.
Στο Παρίσι ο καφές έχει πολύ λιγότερο - ήδη είχε λιγότερο και τότε που ήμουν εκεί, δεκαετία '90 -, τώρα, απ' ό,τι μου λένε φίλοι μου Γάλλοι, η διαφορά είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Ένα άλλο που πρέπει να δούμε είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει σύγχυση μεταξύ του καφέ (καφετέριας) και του μπαρ. Κάθεσαι να πιεις καφέ και η μουσική, ποπ, ροκ ή ελληνικό σκυλοποπ, στη διαπασών. Και είναι και πρωί ή απογευματάκι, το βράδυ πια δεν το συζητάμε. Στη δυτική και κεντρική Ευρώπη καφέ και μπαρ είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Τελικά, μας λείπει (και) η κουλτούρα του καφέ.
Δεν είναι κι άσχημη η ιδέα με το βελονάκι πείτε στην κορούλα σας!
@anonymos
Και για μενα θα ηταν καλη ιδεα το βελονακι την ωρα που βλεπω το ματς. Αλλα το προβλημα ειναι οτι δεν ξερει κανεις να μας δείξει. Κανενα sushi μπορω να πιασω με το βελονακι. Μεχρι εκεί.
Δημοσίευση σχολίου