ΣΤΗ ΣΗΡΑΓΓΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Η Σηραγγα του Χρόνου. Παλιά τηλεοπτική σειρά των 60-70's την οποία βλέπαμε μετά μανίας με το γειτονόπουλό μου, το Νίκο της κυρά-Ζωής. Πόλεμοι, ιστορικά ναυάγια, μεγαλειώδεις εκρήξεις ηφαιστείων. Μια τηλεοπτική απόπειρα να παρουσιαστεί τηλεοπτικά και εύπεπτα η ιστορία των εκπεσόντων κατοίκων του παραδείσου και οι μάταιες προσπάθειές τους να φερουν αποκατάσταση.

Μάταια όμως. Η σήραγγα του χρόνου θα έπρεπε να ονομαθεί ως Σήραγγα του Πόνου. Όποιο έτος και να βγείς σε όποια γωνιά της γης και να κατέβεις θα συναντήσεις τον πόνο που συνοδεύει την γνώση του Καλού και του Κακού. Ο όφις δεν είπε ψέμματα. Την αλήθεια είπε. Αλλά δεν είπε και τις παρενέργειες. Δεν είπε όλη την την αλήθεια. Σαν τα δελτία των ειδήσεων και τις απατηλές διαφημίσεις, σαν αυτές των πιστωτικών καρτών πριν από μερικά μόλις χρόνια. Τότε που τους έβριζες γιατι σε ενοχλούσαν μεσημεριάτικα για να σου πασάρουν την κάρτα ενώ τωρα σε ενοχλούν για να τους πληρώσεις την δόση των 30 ευρώ.

Είναι τα γεγονότα μια στιγμή στην ιστορία; Και ναι και όχι Σχηματικά αποδεχόμαστε τον Χρόνο ως μοναδα μέτρησης και καταγραφής τους. Καθορίζουμε επαιτείους επειδή ξέρουμε πως εμείς είμαστε ένα ανοιγόκλεισμα ματιού στην αιωνιότητα. Αφήνουμε όμως άλλους πίσω μας που δεν ήταν εκεί τότε που είμαστε κι εμείς.Και θεωρούμε καθήκον να σηματοδοτήσουμε για τους επόμενους από μας, τα μονοπάτια εκείνα που οδηγούν στον όλεθρο αλλά και εκείνα που οδηγούν στα μερη όπου η θέα είναι απεριόριστη.

Είναι οι εορτές και οι επαίτειοι μια ψευδαίσθηση αθανασίας; Ή μια προσπάθεια να περάσει από γενια σε γενιά αυτό που συνέβη μια δεδομενη χρονική στιγμή και που έπαιξε σηματνικό ρόλο στο μέλλον της ανθρωπότητας που μπορεί να έγινε κι αυτό ήδη παρελθόν; Οι ακριβολόγοι λάτρεις του γραμματος στερούμενοι πνευματος επιδίδονται σε έρευνες επί ερευνών γιά να βρουν αν το Α ή το Β γεγονός εγινε την συγκεκριμενη χρονική στιγμή. Αν γεννηθηκε ο Χριστός την τάδε χρονιά ή την δείνα ημερομηνία. Σαν να προσπαθουν να ερωτευθούν διαβαζοντας κάτι εγχειρίδια για αποτυχημένους εραστές: "Πως να έχετε κατακτήσεις στον έρωτα". Οι πραγματικοί εραστές δεν περιμένουν να δουν ταυτότητα με ημερομηνία γέννησης για να προσφέρουν δουλούδια. Το σημαντικό είναι ότι ο έρωτάς τους υπάρχει και ότι άλλαξε την ζωή τους. Αυτό γιορτάζουν.

Υπαρχουν λοιπον τα γεγονότα που τα εορτάζουμε περιοδικά σαν υπενθύμιση και σαν παρακαταθήκη από γενια σε γενιά. Για να μην βρεθει κανένας 80 χρόνια μετά να αποκαλεί (με αναταλλάγματα) την σφαγή συνωστισμό ή 400 χρονια μετά να ισχυρισθεί ότι σκλαβιά δεν υπήρξε. Γι αυτό και η Εκκλησία εθέσπισε τις δικες της εορτές. Όχι τόσο για τους πιστούς της αλλά για εκείνους που στο απότερο μέλλον θα έβγαζαν τον Ιούδα, άγιο και τον Άγιο, Ιούδα. Την εκκλησία δεν την απασχολούν οι σχολαστικές λεπτομέρειες. Οι έρωτές της δεν γίνονται με προικοσύμφωνα. Ουτε με πιστοποιητικά αγνότητας, ούτε με πιστοποιητικά φρονημάτων. Έρως ανίκατε μάχαν...

Αλλά υπάρχουν και οι εορτές που αν και ανήκουν στον τόπο και τον χρόνο, ταυτόχρονα είναι και υπεράνω τους. Ειναι εκείνες που για τον καθένα συμβαίνουν άλλη χρονική στιγμή και διαφορετική ημερομηνία. Ενίοτε δε και με διαφορετική σειρά.

Το Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος για άλλον έγινε το '78 για άλλον το '96 για άλλον δε ποτέ. Άλλος πάλι φωνάζει το 'Αρον, άρον σταύρωσον Αυτόν από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Μεχρι που έρχεται αργότερα για κείνον η στιγμή του Ωσαννά. 

'Ετερος φωνάζει πρώτα το Ωσαννά και μετά το Σταυρωσον! Στην μηχανή του χρόνου βιώνει τα γεγονότα ετεροχρονισμένα.

Το θεμα λοιπον είναι, ποιός φωναξε το Ωσαννά και ποιός το Σταύρωσον;

Άλλοι είναι οι μεν και άλλοι οι δε; Μηπως ήταν οι ίδιοι; Μηπως σήμερα υπαρχουν και αυτοί που ενω υποτίθεται πως φωνάζουν Ωσαννά, φωνάζουν σταύρωσον; Ο καθένας από μας σε ποιο επεισόδιο της Σήραγγας του Χρόνου ευρίσκεται.Και σε ποιό θα βρίσκεται αύριο, πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους για τον καθένα χωριστά;

Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο
Κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; 
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
Κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Γ. Δροσίνης