ΗΣΥΧΙΑ

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Όχι δεν μου προέκυψε η ησυχία εκ προμελέτης. Μαλλον δεν μου την επέβαλλε καν η Σαρακοστή. Με κουράζει να πρέπει να είμαι ντε και καλά σε έναν παροξυσμό πνευματικότητας. Με κουράζει όμως εξ ίσου και αυτή η νέκρα που καμμια σχέση δεν έχει με την ησυχία και την σιωπή.

Αλλοτε η σιωπή σε σώζει, τότε που αφηνιασμένοι δαίμονες ψάχνουν να σε βρουν και εσύ με την σιωπή σου τους αφήνεις να σε προσπεράσουν χωρίς να σε ανακαλύψουν εκεί που κρύβεσαι, και άλλοτε η σιωπή σε σκοτώνει: Τότε που σε κάνει συνένοχο στην σφαγή των αμνών, αφού πρώτα σου απονείμει το οφφίκιο του "παρατηρητή".

Άλλο το "δε βλέπω, δεν ακούω και δεν λέω τίποτα" για να δω και λιγακι μέσα μου και άλλο το "δε βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω" γιατί "από πίτα που δεν τρώγω τι με νοιάζει κι΄αν καεί", γιατί "κάθομαι ήσυχα στ' αυγά μου", γιατί "μακρυά από εμένανε κι όπου θέλει ας πάει", γιατί "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες" και άλλες θανατηφόρες ασθένειες που έχουν σαν πρώτο σύμπτωμα την σιωπή.

Αλλά τώρα γιατί σιωπώ; Το πήρα απόφαση πως τίποτα δεν θα αλλάξει όσο και να μιλώ, κινδυνεύοντας μάλιστα να καταστώ γραφικός και γελοίος σε μιά πνευματική αιμορραγία ή από ανάγκη για ενδοσκόπηση και εξοικονόμησης ενέργειας;

Μηχανικά θα βάλω τα παπούτσια μου και το μπουφάν μου, μηχανικά θα μπω στο ασανσερ που θα με προσγειώσει. Μηχανικά θα ακολουθήσω την ίδια Κυριακάτικη διαδρομή και μηχανικά θα ανέβω τα σκαλιά της Εκκλησίας. Μηχανικά θα ανάψω ένα κερί και μηχανικά θα ασπαστώ τις εικόνες. Μηχανικά θα παρακολουθήσω τον Εσπερινό της Συγγνώμης.

Μια στιγμή όμως. Και η καρδιά μου μηχανικά κτυπάει! Τουλάχιστον ζώ! Εκεί έξω η πτωμαϊνη σε παίρνει πιά απ' τη μύτη...