ROAD MOVIE

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥ 11/11/2008

Οι πόρτες του μετρό ανοίγουν. Νέα Ιωνία. Ακολουθω τα βηματα των άλλων μεχρι να βρω τα δικά μου. Σκοτεινιάζει πιά νωρίς. Τα μαγαζιά φωτισμένα δινουν μια εορταστική ατμόσφαιρα. Τι εορταστικη; Δεν ειναι καν Χριστούγεννα. Ψευδαίσθηση είναι και αυτό. Δηλαδη δεν ξερω τι από τα δυο ειναι ψευδαισθηση: Το ότι τα φώτα στα μαγαζιά θυμιζουν Χριστούγεννα ή το ότι τα Χριστούγεννα ταυτίζονται με το shopping;

Κόσμο πάντως να ψωνίζει δεν βλέπω.

Η μυρωδιά της φουφούς μου θυμιζει πως σήμερα έχω φάει από το πρωί μόνο μια τυρόπιττα. Βλέπω κάστανα και καλαμπόκια. Να και κατι που παρεμεινε αναλοιωτο απο τα παιδικά μου χρόνια. Αν αναγαγω δε την τιμη αντί για ευρώ σε δραχμες κανω και flash back: Ωραία κάστανα 3 δραχμες. Τα καλαμπόκια 2.

Τα καλαμποκια τα φυλάει ο Αγιος Ραφαηλ. Ένα εικονακι του δηλαδή, σε χρυσο φοντο, αναμεσα στα χρυσα καλαμποκια. Αισθητικα μου ταιριαζουν απόλυτα. Παίρνω ομως τα κάστανα. Η γυναίκα με προθυμία τα ζεσταίνει και τα τυλιγει στο χαρτί. Τις ξεφεύγει σαν μονολογος ενας βαθυς αναστεναγμος, σαν να μην βγήκε απο την ψυχή της αλλα από το υπέδαφος της Νεας Ιωνιας:

-ΩΩΩΩΩΩΧ! Θεέ μου...
-Ευχαριστώ πολύ κύριε.

Το "κύριε" δεν ξερω αν το εννοούσε με πεζό ή κεφαλαίο: Κύριε! Εγω το εξέλαβα πως απευθυνόταν σε μένα.

Γυρνώ σαν σε λιτανεία στα στενά δρομακια, άλλοτε με τα υπέροχα προσφυγικα σπίτια, άλλοτε με τα εκτρώματα απο τσιμέντο, άλλοτε με τα "συγχρονα πολυτελη διαμερισματα".

Τώρα θελω κατι γλυκό. Μια σοκολάτα ας πούμε. Σταματώ στο περίπτερο της προσφυγικής γειτονιάς. Ο περιπτεράς ένας συμπαθής πενηντάρης. Προσπαθώ να διαλέξω σοκολάτα πιάνοντας την μια και αφήνοντας την άλλη.

Το κινητό του περιπτερά χτυπά. Μιλά καπώς έντονα. Διαλέγω σοκολατα (τελικά Αμυγδάλου ΙΟΝ για τους περίεργους) και προσπαθώ να την πληρώσω. Στήνω αυτί. Αλβανός! Μπα, και εμφανισιακά δεν του φαίνεται...

Είναι απορροφημένος στο τηλεφώνημα. Με αγνοεί. Ψιλοτσαντίζομαι. Παρακολουθώ τη συζήτηση χωρις να καταλαβαίνω.
Blah, blah, blah. Kimiotherapi. Blah, blah, blah. Ki-mio-the-ra-pi.

Κάτι κατάλαβα. Μου περνά η τσαντίλα.
Ο περιπτεράς κλείνει το κινητό. Χτυπά αμέσως το σταθερό -τι καντεμιά!

-Εμπρός! Όχι! Δεν ενδιαφέρομαι! Άσε μας ρε φίλε, εδώ έχουμε σοβαρά προβλήματα!

Χραπ! Κλείνει το ακουστικό απότομα με μια κίνηση αγανάκτησης και απελπισίας.

-Ένα και δέκα η σοκολάτα.

Ψάχνει για ρέστα. Και εκείνη τη στιγμή τον ξανάκουσα στο περίπτερο, εκείνον τον αναστεναγμό από τα βάθη της Νέας Ιωνιας:

-OOOOhhhhh!
Αν και ήταν στα Αλβανικά, τον κατάλαβα!

Πληρώνω και φεύγω. Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να φωνάξει κι' αυτός δυνατά.
Οχι τόσο για τα δικά μου προβλήματα. Αλλά για το εξής ένα:

Τόσο περπάτημα στα στενά της Νέας Ιωνίας και να μην μπορώ ούτε στο ελάχιστο να "διέλθω ευεργετών και ιώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, ότι ο Θεός εστί μετ' εμού". Να μην μπορώ να αλλάξω ούτε στο τόσο την ζωή των άλλων προς το καλύτερο.

Διότι "Εν Πνεύματι Αγίω και δυνάμει" γράφει λίγο πιό πάνω. Ενώ εγώ είμαι τόσο φτωχός και αδύναμος. Τόσο αποτυχημένος! Δεν μπορώ να φωνάξω "και στην φουφού του καστανά, στάχτη να γίνεις σατανά!"

ΩΩΩΧ! Θεέ μου...

Το ακούσατε και εσείς;

___________________

Οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν
(Ρωμ 8: 22)

[Η εικόνα του περιπτέρου είναι της Βερόνικας Καστορίδου http://veron-k.com ]