17/11/1973 ΑΠΟ ΤΗΝ TELEFUNKEN ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΧΟΥΝΤΕΝ

...ΚΑΙ ΤΗΝ SIEMENS

Για να πω και την μαυρη αληθεια όταν αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, επί χούντας, συνειδητοποιώ ότι καλά περναγαμε. Και για να πω την καταμαυρη αληθεια, περναγαμε καλύτερα από ότι περναμε σήμερα και τα τελευταία 10 χρόνια - και μην παει το μυαλο σας στο πονηρό.

Παντως φαίνεται πως δεν ειναι η ελλειψη των εκλογων το κριτηριο ευημεριας ενος λαού αφου και σημερα ο κοσμος αποποιειται οικειοθελως του δικαιωματος του εκλεγειν τoν Α ή τoν Β κομματικο μηχανισμο που σαφεστατα εμπεριεχει και στοιχεια χουντας - να μην πω οτι συχνα την ξεπερνα και σε αντιδημοκρατικες μεθοδευσεις.

Ο,τι θυμαμαι σε σχεση με την χουντα ηταν εκεινο το φοβερό ονειρο που ειδε η μαννα μου το βραδυ της 20ης Απριλιου του 1967 όπου ενας στρατιωτικος με μποτες μπήκε σε μια εκκλησια, και ανήσυχη το πρωί τηλεφωνησε στην γιαγια μου, για να μαθουν τα νεα αργοτερα από το ραδιοφωνο, ενα ραδιοπικαπ Telefunken στο οποιο κατεστρεφα από αδεξιότητα τις όπερες του πατερα μου με τον Mario Lanza και το δισκο Harry Belafonte - Nana Mouskouri σε τραγουδια του Χατζηδακι.

Θυμαμαι ολες τις σχολικες εορτες που τελειωναν με την επωδό, "ζητω ο Γεωργιος Παπαδόπουλος", "ζήτω η επανασταση της 21ης Απριλιου". Θα μπορουσε να ηταν και χειροτερα βεβαια γιατι καποια παιδακια πιο περα φωναζαν "ο Χοτζας είναι ο πατερας μας και το κομμα η μάννα μας". Τα παιδακια στην αθωότητα τους δεν καταλαβαινουν και πολλά. Ειτε "Ζητω ο Τσαουσέσκου" φωναξουν με σημαιάκια και μπαλονια, είτε "ΠΑΣΟΚ λαος στην εξουσία" το χάβουν και χαίρονται.

Θυμαμαι την μοναδική φορα που βρεθηκαμε καπως σε "δυσκολη θέση" ήταν το καλοκαιρι του 1972 που καναμε διακοπες σε ένα ερημικό σπιτι στην... Βάρκιζα, και ενα βραδυ μαζευτηκαν ως συνηθως φίλοι των γονιων μου με κιθαρα και τραγουδούσανε όπως έκαναν και παλιότερα, τοτε που ειχαν στην παρέα τους και τον Μάνο Λοϊζο (πως λεμε διασκεδαζω στο club χορευοντας με το ξεκωλο μινι χιτάκια της Βισση πάνω στα τραπεζια; Ε καμμια σχεση!).

Είπανε Χατζηδακι, Ξαρχακο, και άλλους και εκει που τους προεκυψε και ο Θεοδωρακης, περιφερομενος χωροφυλαξ σε περιπολια που μαλλον απολαμβανε το τραγουδι στην ησυχια του φεγγαροφωτου καμωθηκε πως μας εκανε παρατηρηση που τραγουδαγαμε Θεοδωρακη κι εμεις καμωθηκαμε πως δεν το ξεραμε, μας καληνυχτησε κι εφυγε. (Τοτε οι μπατσοι φυλαγανε τις περιουσίες των απλών ανθρωπων ακομα και στις ερημιες τις Βαρκιζας. Τωρα αδειαζει ο Αλβανος με φορτηγο μεχρι και από τα έπιπλα όλα τα σπίτια της περιοχης και οι μπατσοι φρουρουν πέντε-πεντε τον Αλαβανο.)

Θυμαμαι παλι και την εφημεριδα "Βραδυνη" (του δολοφονημενου επί ΠΑΣΟΚ το 1983 αντικυβερνητικου εκδοτη Αθανασιάδη), που με εστελνε να αγορασω ο πατερας μου στην Πατησίων με ενα τεραστιο ΟΧΙ που επιανε όλο το πρωτοσέλιδο και που προετρεπε σε αρνητικη ψηφο στο δημοψηφισμα υπερ ή κατα του Παπαδοπουλου. Το κρατουσα κι εγω επιδεικτικα και καμαρωνα χωρις ακριβως να ξερω γιατι. Θυμαμαι μετα και τα ψιθυριστα κουτσομπολια ακομα και στο σχολειο για νοθεια στα αποτελεσματα.

Τελος θυμαμαι και εκεινο το Γερμανικο ραδιοπικαπ Telefunken που επιανε μεχρι και εξωτερικο, που στριφογυριζα σαν στην ρουλετα τα κουμπια του για να ακουσω διαφορες περιεργες γλωσσες ανάλογα με το πού καθοταν η βελόνα. Τοτε στις 16-17 Νοεμβρη το σπιτι μας, το μοναδικό που ειχε ραδιοφωνο Telefunken στην πολυκατοικια (καμμια σχεση με το αθλιο σηριαλ) - ειχε μετατραπεί σε... αντρο εθνικης αντιστασης. Γειτονοι μπαινοβγαιναν με αγωνια για να ακουσουν ειτε το σταθμο του Πολυτεχνειου είτε το BBC.

Σημερα το Telefunken-αντικα δεν υπαρχει πια. Η εκσυγχρονιστρια μαννα μου το πεταξε και αυτό, όπως πουλησε και το παραδοσιακο τριωροφο σπίτι της στην πόλη του Πόρου, πανω στην παραλία, δίπλα στον ΟΤΕ, εκεί που αράζουν σημερα τα κοτερα, για να αγοράσει ενα συγχρονο (το 1960) τριαρακι διαμερισμα Β' ορόφου, στην Κολιατσου.

Την θεση του πήραν οι τηλεορασεις ΕKTOPlasma -Siemens όπου ενα καθημερινο ποτ-πουρι από πολυχρωμες χουντες από τον πρωϊνο καφε μεχρι το κους-κους το μεσημερι, μας ψυχ-αγωγει με θηλυκες και αρσενικες cheerleaders (με ή χωρις φουστιτσα), με σηριαλ της "εκπαιδευτικής τηλεόρασης" που λανσαρουν τα νεα trendy ήθη και εθιμα μεταλλαγμενα σε human rights ή την βραδυνη ζωνη οπου ανθρωπινοι κλωνοι-ρεπλικες δημοσιογραφων με ντουμπλαρισμενη ομιλια (που ενιοτε δεν συμπίπτει και με την κινηση των χειλεων), προσπαθουν να μας πείσουν οτι η θλιβερη κουρελαρια Armani που περιφερει το καταντημα της από στουντιο σε στουντιο σε αναπηρικο καροτσακι (όταν δεν βρισκεται στο πραιτωριο) είναι η ίδιοι ανθρωποι που ακουγα τον Νοεμβρη του 1974 από το ραδιοφωνο Telefunken. Σε σημειο να αναρωτιεσαι μηπως οι εκφωνητες του πολυτεχνειου δεν υπήρξαν ποτέ. Διοτι δεν δικαιολογειται ΤΕΤΟΙΑ μετάλλαξη.

Σημερα οι πολυκατοικιες δεν εχουν πλεον ραδιοφωνα Telefunken. Εχουν όμως τηλεορασεις TeleHUNTEN.

Οσο για τους ηχους που ακους από αυτες, αν ηταν ραδιοφωνο θα μπορουσες πιο ευκολα να ξεχωρισεις την ομιλια από την κλανια. Αλλα τωρα με τις οθόνες μπερδευεσαι ακομα περισσοτερο. Διοτι εισαι σιγουρος οτι προήρθε από καποιον κώλο ακομα και οταν δεν κανεις ζαππινγκ στις ειδήσεις του Star.