ΦΤΙΑΞΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ

ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑ

Σε ενα κοσμο που καταρρέει δομικά αλλά και ηθικά από τα χιλιαδες προβλήματα ενώ τα κουρέλια και οι πατσαβούρες τραγουδάνε ακόμα, προτείνοντας λύσεις που ειναι χειρότερες από το προβλημα που οι ιδιοι δημιουργησαν, δυσκολα βρισκεις κατι που να σου φτιαξει το κεφι σαν ηλιαχτίδα. Και λυπάμαι αλλα ΔΕΝ συγκινουμαι από την είδηση οτι ο ουρακοταγκος στο ζωολογικο κηπο του Τοκυο βρηκε το ταίρι του ούτε επιρρεάζομαι από τον παροξυσμό κεφιού από της γλάστρες και τους ντιντήδες των πρωϊναδικων.

Ομως να, το συμπαν χθες συνωμοτησε επι τελους για να με κανει να χαμογελάσω. Δεν μου επεσε το λαχείο, ουτε εφαγε ξυλο ο Παπανδρεου στο δρόμο από ελληνοποιημένους ψηφοφόρους του που τώρα απαιτουν και μεγαλύτερο επίδομα ανεργίας. Απλα τρεις εικονες σαν από ταινια του παλιου Ελληνικου κινηματογραφου μου εφτιαξαν την μερα.

Η πρωτη, μια θείτσα με ρόλλεϋ δεμενα με φουλαρι στα μαλλια συζητουσε σε μια γωνια του δρομου με δυο γειτονισσες. Τις πεθυμησα αυτες της γυναικες που κατεβαιναν με την ρομπα στο μπακαλη. Από τοτε που ο μπακαλης εκλεισε αναγκαζονται να μεταμφιεζονται σε καταναλώτριες για να ψωνισουν στο σουπερμαρκετ.

Η δεύτερη, μια θείτσα από τον τέταρτο όροφο τιναζε την χνουδωτη ξεσκονιστρα κτυπωντας το κονταρι στα κάγκελα και ολη η σκονη έπεφτε στα κεφαλια δυο συνταξιούχων που ειχαν πιασει κουβεντα από κάτω και της έβαλαν τις φωνες. Γελασα την ωρα που προσπερνουσα οδηγωντας. Δυστυχως δεν κατεγραψα το διάλογο.

Η τριτη ειναι η σχετικα νεα και ωραια γυναικα στο βενζιναδικο πιο κατω που μας βγαζει και τα κοινόχρηστα. Πιασαμε την κουβεντα για το ποσες πολυκατοικιες η μια μετα την άλλη μενουν χωρις θέρμανση. Και της ανεφερα για οικογενεια στην Νεα Σμυρνη που μενει κατα παραχωρηση στο λεβητοστασιο της πολυκατοικίας.

-Δεν χρειαζεται να πατε τοσο μακρυα, μου λεει. Εδω πιο κατω στο κλειστο εργοστασιο της Anatolia έμεναν 4 οικογενειες τα Χριστουγεννα. Τι να κανουμε, παιρνω και τα 3 παιδια μαζι και τους παμε οτι μπορουμε ρουχα, παιχνιδια. Αλλα και στο ορφανοτροφειο της Αγιας Φιλοθεης εδω πιο κατω παμε σε ορφανα, κακοποιημενα και εγκαταλελειμενα παιδακια τα παιχνιδια που δεν παιζουν τα παδια μου. Οχι χαλασμενα όμως. Τι να σας πως, ηρθε ενα και μου φιλησε το χερι και ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιεί.

Το κινητο κτυπα και μιλαει στα παδια της. Η μια εγινε μουσκεμα το παλιοπαιδο στην βροχη στο διαλλειμα, η αλλη η εφηβη που μπηκε εκεινη την ωρα έπρεπε να παει στο γιατρο για κατι εξετασεις. Χαμογελασα από τους διαλογους που φωναζουν οι αγανακτησμενες μαναδες στα τηλεφωνα για να φερουν βολτα μια οικογενεια. Λες και τους διαβαζουν από παρτιτούρα-εγχειριδιο που τους μοιρασε καποιος. Και αραβικά να μιλουσε εκεινη την ωρα θα τα καταλάβαινα όλα.

Αλλα χαμογελασα γιατι καταλαβα πως μια γυναικα της διπλανης πόρτας που διατηρει την εξωτερικη και την εσωτερικη της ομορφια παρ ολο που εχει στο κεφαλι της τόσα, ήξερε ακριβως τι πρεπει να αφησει σαν κληρονομια στα παδια της: Μια επισκεψη στις αστεγες οικογενειες της Anatolia, χωρις φιλανθρωπες τηλεοπτικες κάμερες που ασχολουνται μονο με ότι και όποιον δεν μιλαει ελληνικα για να κοινοποιησουν ετσι προς πασαν κατευθυνση τις trendy δημοκρατικες τους πεποιθησεις (που κάνουν και λιγο ethnic) και τα φιλανθρωπα συναισθηματα τους. Και ως αυτοϊκανοποιημένα πλεον κουρελια να ξαναγυρισουν στον κουβα με τα βρωμονερα. Γιατι δεν συνειδητοποιουν οτι όσο και να τσαλαβουτας την πατσαβουρα στον κουβα αν δεν αλλαξεις νερο απλα ανακατώνεις την μπίχλα της.

Κι ομως, μια κοινοχρηστού (ή κοινοΧριστού) μπορει να μετατρεψει ενα βενζιναδικο σε εκκλησία. Και μια ψιλικατζου που δινει βερεσε, εν αντιθεσει με τον Βασιλοπουλο που ως βασιλοπουλο δεν συγχρωτιζεται με την κυρια με τα ρόλλευ ή την άλλη που τιναζει το ξεσκονοπανο και που τους κουτσουρεψαν τη σύνταξη. Ή μια ενεσού που κανει τζαμπα ενεσεις στο φτωχο γέρο της γειτονιας.

Ειναι πολλοί ακόμα εξω από τον κουβα εκεί έξω. Κάπου πρέπει να συναντιόμαστε για να μας φτιάχνει την μέρα