356: ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ

Ενα δωματιο νοσοκομειου. Εφημερια χθες. Καθε φορα που πας να δεις - βαρυγκομωντας γι αυτο που πάθατε - τον άρρωστο πατερα σου όλο και κατι χειροτερο θα δεις για να ξεχασεις τον πονο σου. Ενα νεο παιδι με εγκεφαλικό να τον πηγαινοφερνει βολτα η μάννα του στο διάδρομο για να επανελθει σιγα-σιγα, ένα αλλο που εκανε απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια. Γεροι που αναπολουν την χαμενη τους νιοτη τοτε που ανεβοκατέβαιναν τα μονοπάτια στην Ανάφη...

Η τηλεοραση δειχνει βουβα σκηνες από την φλεγομενη Αιγυπτο. ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ η Αιγυπτος μας ενημερωνουν. Φευγουν οι Ισραηλινοι πρεσβευτες από την χωρα. Κατι θα ξερουν αυτοι - σκεφτεσαι. Ο Λεβιαθαν καταπινει ολοκληρες χώρες και ξερναει πετρελαιο. Την Αλεξανδρεια που φευγει όμως ο ο πατερας σου την εχει αποχαιρετήσει χρόνια τωρα. Μενει μονο ο μυθος της και καποια ονοματα εξόριστων σε μια παλια τηλεφωνική ατζεντα που ενα-ενα διαγραφονται.

Η Χαλινα, η Πολωνεζα βοηθος εχει πλεον εγκλιματιστει στο δωματιο 356. Ηρθε με καλες συστασεις. Καθεται η καημενη 12 ωρες συνεχεια. Σαμπως εχει και πουθενα να παει; Οταν πεθαινει ο ηλικιωμενος που συνηθως φροντιζουν οι γυναικες αυτες σαν ψυχοπομποί, μετα μενουν στον αέρα. Χωρις δουλεια και χωρις σπίτι. Αν ειναι κανενας πονοψυχος εργοδοτης την αφηνουν να μενει στο αδειο σπίτι με τη σκια της νιοτης εκεινου που εφυγε να πλαναται. Και η Χαλινα μενει 3 μηνες τωρα στο σπιτι μιας οικογενειας που φροντιζε την γιαγια τους. Την λυπηθηκαν και δεν την πεταξαν στο δρομο. Μην ξανακουσω αηδίες ότι οι Ελληνες ειναι ρατσιστες. Αγανακτησμενοι ειναι από την επελαση της βαρβαροτητας που δεν κανει καμμια προσπαθεια να εκπολιτιστει. Σημερα δειλα-δειλα ζητησε μια προκαταβολή.
-Ξερετε, εχω τρεις μηνες να δουλεψω. Μου δινουν χρηματα οι ανθρωποι που με φιλοξενουν αλλα ντρεπομαι.

Εξω από το 356 εφεραν μια καινουργια. Οταν λεω εξω, εννοω στο διαδρομο. Ειναι η μονη που απεμεινε στο διαδρομο. Τα υπόλοιπα ραντζα τα στριμωξαν στους θαλάμους αναμεσα στα κρεββατια. Μια γρια που καποτε δεν θα 'βγαινε ουτε μεχρι το μπακαλη αχτενιστη και απεριποιητη τωρα βλεπει την αξιοπρεπεια της στο ναδιρ καθως όλοι οι διερχομενοι περιεργαζονται ορούς και καθετηρες. Ειναι αδικο τα περηφανα γηρατεια που καποτε νομιζαν οτι οι γελοιότητες του λαοπλάνου πρωθυπουργου δεν τους αφορούσαν, να υπομενουν αυτην την βάσανο τώρα που οι δυναμεις τους δεν τους επιτρέπουν ν' αστράψουν στον δωσίλογο γυιό του δυό χαστούκια.

Κοιταζω και το τριτο κρεββατι στο 356. Πίσω από τη μασκα οξυγόνου βλεπω νεανικο προσωπο. Πλησιαζω να δω καλύτερα: Ασιάτης. Θυμωνω. Η γρια η κακομοιρα στο διαδρομο και ο εισβολεας σε κρεββατι. Ο νεαρός υποστηριζεται μηχανικα για να μεινει στη ζωη. Γυρω του κανενας. Ρωτάω τους παλιους του θαλαμου 356.
-Πούθε έρχεται ο νέος;
-Κανεις δεν ξερει. Τον βρηκανε πεταμενο στον Πειραια. Για τίποτα Ινδονήσιο τον κοβω λέει ο πιό κοσμογυρισμένος, δηλαδη ο πατέρας μου.

Πλησιαζω να δω το όνομα στο διαγραμμα πυρετού.
ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Βγηκα έξω για να μην γινει αντιληπτο πως βούρκωσα. Αλλά έπεσα πάνω στη γριά του ράντζου. Θεε μου γιατι να υπαρχουν άνθρωποι διχως όνομα, δίχως σπίτι, δίχως δουλειά, δίχως χρήματα και διχως πατριδα;

-Κα Χαλίνα ελατε να σας δώσω μια προκαταβολή γιατι φευγω.
Χαμογελασε...

Η Κηφισίας με το γνωστό μποτιλιάρισμα του Σαββατοβραδου. Μεταμφιεσμένοι σε glamour νεαροί και νεαρές στραβώνονται από τις αντανακλασεις των φωτων πάνω στα στρας και τα γκλιτερ. Ανυποψίαστοι εντελως πως η ζωη αρχιζει και τελειώνει στο δωματιο 356. Αυτο με την καλύτερη θέα στην πόλη.