ΠΙΣΤΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ

ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ Ή ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ;

Το ζήτημα για το κατα ποσον υπάρχουν διακριτά όρια μεταξύ πιστης και πολιτικης είναι παμπάλαιο, αλλά ήρθε περισσότερο στην επιφάνεια επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου όταν η δημοφιλία του στην αρχή έκανε τα κανάλια να παρουσιάζουν ως δημόσιες δηλώσεις την κάθε του κουβέντα - ακόμα και στον περιορισμένο χώρο της ενορίας- ενώ αργότερα τα ίδια κανάλια έβγαζαν στα φόρα τα άπλυτά του, τα οποία δυστυχως δεν είχε φροντίσει ο ίδιος να καθαρίσει.

Και ως γνωστό από την εποχή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και των Βυζαντινών μέχρι σήμερα, όποιος έχει μεγάλο στόμα και δεν προσέχει και την διατροφή του καταλήγει να έχει και μεγάλο σηκώτι...

Τα όρια για το ποιος μπορει και ποιος δεν μπορει να κανει κατι ή να πάρει θεση, συνηθως προσπαθει να τα οριοθετήσει η εξουσία, είτε ειναι αντιδημοκρατικά επιβεβλημένη είτε αντιδημοκρατικα εκλεγμένη (άλλη κατηγορία δεν γνωρίζω).

Η ίδια εξουσία έχει δύο τρόπους αντιμετώπισης της πίστης. Είτε να την εναγκαλισθεί για να την αλλοτριώσει είτε να την πολεμήσει. Σημερα, στην εποχή των 'δημοκρατικών' φρονημάτων όπου η πολιτική ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ταυτιζεται με τον συντεχνιακό κομματισμό (κόμμα = εκ του αποκόπτω) καθε κριτική που αφορά στα έργα και τις ημέρες των απογόνων του Νέρωνα και του Καλλιγούλα και που μπορει να διαταράξει τα θεμέλια των κομματικών Πραιτωριανών θεωρείται αυτομάτως ως απειλή και εσκεμμένα απαξιωνεται από τους κολαούζους, Αλαφούζους και λοιπούς, ως πολιτική παρεμβολή στο έργο της παρακμιακής τους εξουσίας. Τουλάχιστον τους παλιούς 'καλούς' καιρούς τους βασάνιζαν στο τροχό και τελειώνανε με μια κινηση. Ούτε να χρυσοπληρώνουν τον Larry King ούτε την Όλγα Τρέμη ούτε να βγαίνει ο ίδιος ο αυτοκράτορας στα παράθυρα για να πείσει τους πολίτες ότι η Βαβυλώνα διαθέτει χημικά όπλα.

Εσκεμμένα λοιπον οι κυριοι αυτοί προσπαθουν να απογυμνώσουν την πίστη από τον κοινωνικό (και άρα πολιτικό με την ευρύτερη έννοια του όρου) χαρακτήρα της μετατρέποντας την σε μια εξατομικευμενη και NEW AGE ενασχόληση, εγω-κεντρικής αντίληψης που δεν αφορά την κοινωνία σαν συνολο (δηλαδη κατι σαν την προτίμηση στην Ελένη Μενεγάκη αντι την Τατιάνα Στεφανίδου).

Οι Κύριοι δυνάστες λοιπόν, είτε επειδή δεν έχουν διαβάσει ποτέ το Ευαγγέλιο και τις εκατοντάδες 'πολιτικες' αναφορές σε αυτό είτε ακριβως επειδη το έχουν διαβάσει, έχουν για παράδειγμα καθε λόγο να θεωρούν μια εικόνα του Χριστού σε μια τάξη σχολείου ως ΑΠΕΙΛΗ και καθε δημόσιο λόγο ο οποίος βασιζόμενος στο Ευαγγέλιο αποκαλύπτει οτι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός ως υπέρβαση ορίων και ανάμειξη στην πολιτική - ΤΟΥΣ.

Ο κάθε πιστός όμως ή και άπιστος ΕΧΕΙ δικαιωμα να κρινει και να εκφραζεται ελεύθερα. Σε μια δημοκρατική χωρα ο καθενας εχει δικαιωμα να συμφωνει ή να διαφωνει με την πλειοψηφία και να εκφραζεται ελευθερα χωρις να καταπιέζεται από κανένα.

Ακομα και στο θεμα της πίστης έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά για ένα λαό το να αυτοπροσδιορίζεται εχοντας μια πίστη ως σημειο αναφοράς (πιστεύω ή δεν πιστεύω στον Χριστό, δέχομαι ή δεν αποδέχομαι την Ορθόδοξη εκκλησία, ή την ιστορική αλήθεια καποιων γεγονότων που η πλειοψηφία αποδέχεται) και είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟ ενα ολόκληρο εθνος να μην έχει ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ και ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε σε γλώσσα, ούτε σε πολιτισμό, ούτε σε αλφάβητο, ούτε σε γραμματεία, ούτε σε τέχνη, ούτε σε ιστορία, ούτε σε πίστη, ούτε σε εκκλησία. Είναι ΑΛΛΟ να αντιπαθεις τον Χριστοδουλο - ενδεχομενως με το δικιο σου- και ειναι άλλο ο Χριστοδουλος να μην ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ.

Το μοντελο που η σημερινή παγκοσμια και εισαγόμενη ΕΞΟΥΣΙΑ προσπαθει να περασει είναι αυτό του ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ. Ενω ακομα και αν ξερεις οτι είσαι το εξωγαμο του τάδε ή ότι ο πατέρας σου ήταν το ταδε καθαρμα που έσπαγε την μαννα σου στο ξύλο ή ότι η μητερα σου υπήρξε πόρνη στην οδό Φυλής ΕΙΝΑΙ μια κάποια ταυτότητα, έστω και τραυματική.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ λοιπον, ενω η ίδια έχει να κανει με θεματα και ζητηματα που σαφεστατα άπτονται της ηθικής και της μεταφυσικής ακόμα (όπως η γέννηση και ο θάνατος), την ίδια στιγμή αρνειται να αναγνωρισει το δικαιωμα αυτό στην ΠΙΣΤΗ ενώ ειναι σαφες πως η πίστη και δικαιουται και ΟΦΕΙΛΕΙ να εισαγει ενα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ στην κοινωνία, κατα κανόνα μη αρεστό στην πολιτικη εξουσία.

Το ζητουμενο για την πολιτεία ειναι η μετατροπή της πίστης σε ένα είδος NEW AGE ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ, άχρωμου, άοσμου, πρωσοποπαγούς και κυριως ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ.

Και ειναι σαφες πως είτε ενας θρησκευτικός ηγέτης μιλά - όπως ο Χριστόδουλος, είτε σιωπά - όπως ο Ιερώνυμος και ο λόγος και η σιωπή αποτελουν 'ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ' ΘΕΣΕΙΣ, και μάλιστα Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗ από τον λογο. Διότι στον λόγο ο ομιλων και εκτιθεται και σου δινει το δικαιωμα της διαφωνίας, ενω η σιωπή σε καθιστα σιωπηρό υποχείριο του εκαστοτε πολιτικου δυναστη σου.

Τι είναι αυτό που έκανε την Αντιγόνη να αγνοήσει την Ύβρι του Κρεοντα και να αντιμιλήσει στην εξουσία; Θα ειναι νομιζω αφέλεια ή διαστρεβλωση να ισχυριστεί κανείς οτι το θεμα ήταν αυστηρα και μονο πολιτικό. Δόξα τω Θεώ στην Αρχαιότητα τα πάντα είχαν και μια μεταφυσικη διάσταση και μια συνεχη αναφορα στο Θείο.

Ειναι σαφές οτι οι γραπτοί και οι άγραφοι θείοι νομοι ήταν αυτοί που έκαναν την ηρωίδα του Σοφοκλή να ομιλήσει και να πράξει κατα συνείδηση. Χωρίς αυτούς, εκλείπει και το κινητρο κατά πολύ.

Συνεπως, η πολιτικη εξουσια εχει καθε λογο να ενοχλείται από την πίστη, όταν αυτη αφυπνίζει συνειδήσεις και προτρέπει στην ηθική και συνειδησιακή αντίσταση που προηγειται της έμπρακτης ατομικής και της εθνικής συλλογικά. Τώρα αν οι διάφοροι ρασοφόροι και ιδιαίτερα οι ηγέτες με τον λογο τους και τα έργα τους όντως εκφραζουν και πρεσβεύουν πάντα αυτό που θα έπρεπε, ή τουναντιον αυτογελοιοποιούνται, αυτό ειναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Ή για να ακριβολογούμε, ΑΛΛΟ 'ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ' ΓΕΝΙΚΩΣ.

Κανεις όμως δεν μπορει να εχει παντα δικιο και ουδείς αλάθητος. Ας μην τους στερήσουμε όμως το δικαίωμα να ομιλουν δημοσίως. Θα είναι σαν να το ΣΤΕΡΟΥΜΕ στον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, είτε πιστευουμε είτε δεν πιστεύουμε, είτε συμφωνουμε είτε διαφωνουμε.

Και προς Θεού, ας μην μετατρεψουμε την πίστη που διατηρησε την ιδιοπροσωπεία μας επί ΑΙΩΝΕΣ σε κατι ατομοκεντρικό υιοθετωντας ετσι το μοντελο του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ που προσπαθουν με νυχια και με δοντια να μας επιβάλουν.

When leaders act contrary to conscience, we must act contrary to leaders.