OTAN ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΣΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘ

ΚΙ ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΝΤΑ... ΕΞ ΥΨΟΥΣ

Η αλήθεια είναι ότι αποφάσισα να μιλήσω και ανοικτά μάλιστα για την αθλιότητα που μαστίζει στελέχη, ρασοφόρους και αρκετά - γυναικεία κυρίως - μοναστήρια. Ομερτά τέλος - μην τυχόν και δώσουμε στον κόσμο την εικόνα ότι το Χριστεπώνυμον πλήρωμα είναι απ' έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα.

Δεκαοχτώ σχεδόν χρόνια που ασχολούμαι με τα της Εκκλησίας απλά προσπαθώντας να εφαρμόσω το κάλιο ζεστός ή κρύος παρά εμμετός, έχουν δει και εχουν δει τα ματάκια μου και εγω καταπιεί φαρμάκια και φαρμάκια. Όχι κατ' ανάγκην επειδή συνέβη κάτι σε βάρος μου- που συνέβησαν πάμπολλα. Αλλά με πονά να βλέπω την Εκκλησία σε αυτό το χάλι.

Δεν θα χαριστώ σε κανένα μεν, αλλά από την άλλη ούτε πρόκειται να παραδώσω το πνευμα σε κανέναν άλλο από τους εχθρούς της Εκκλησίας και το κυριώτερο, θέλω να διαβεβαιώσω πως όλα αυτα τα χρόνια, θαύματα, σημεία και τέρατα έχω δει ουκ ολίγα. Και μάλιστα συχνά αφορμή για τα θαυματα αυτά υπήρξαν πίκρες που είχα καταπιεί είτε πειρασμοί.

_____________

Θυμάμαι λοιπόν κάποια στιγμή που πέρασα μια κρίση αμφισβήτησης για το τι κάνω και το τι παω να κάνω. Είχε προηγηθεί η εμφάνιση του γέροντα Παϊσιου στην τετράχρονη κόρη μου μετά την κοίμησή του, είχε προηγηθεί η αγορά κατόπιν εράνου ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή σε έναν ασήμαντο φοιτητάκο από την Σλοβακία - νυν ιερέα και πρύτανη της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Πρεσωβ - και η χρηματοδότηση από την τσέπη μου της έκδοσης του βιβλίου Γερων Παϊσιος του ιερομονάχου Χριστοδούλου στα Σλοβακικά.

Κάποια στιγμή λοιπον - το 1993 - περιχαρής ζαλώθηκα μερικά αντίτυπα το συγκεκριμένου - αλλά και άλλων Ορθόδοξων Σλοβάκικων βιβλίων - και μια και δυό άρχισα να τα μοιράζω σε κάποια Αθωνίτικα Μοναστήρια. Και σε αυτά που έστειλαν χρήματα για την αγορά του υπολογιστή, αλλά και σε εκείνα που αδιαφόρησαν. Έτσι έφτασα μέχρι τα Καυσοκαλύβια, προσκύνησα τον τάφο του Γέροντα Πορφύριου και γνώρισα έναν μοναχό της αγάπης, τον παπά-Κοσμά από την Καστοριά, που σαν Δικαίος της Σκήτης υπηρετούσε μόνος του τους προσκυνητές αλλά και τους Αλβανούς λαθρομετανάστες, από τους πρώτους που είχαν περασει με τα πόδια τα βουνά και ήταν ακόμα σε ημιαγρία κατάσταση.

Δηλαδή όχι και τόσο ημιαγρία, αφού ο νεαρότερος, ο Σωκράτης, είπε στον παπα-Κοσμά κοιτάζοντας μια Δυτικόστροφη εικόνα του Μυστικού Δείπνου χωρίς να ξέρει καν περί τίνος πρόκειται: Καλά, δεν ντρέπονται αυτοί να μαλώνουν στο τραπέζι την ώρα του φαγητού...

Έβγαλα από το σακίδιο μου και έδωσα στον παπά-Κοσμά κατι Αλβανικά βιβλία για τα παιδιά και μερικά Σλοβάκικα.

---------------

Μετά από μερικους μήνες ξαναπήγα στα Καυσοκαλύβια. Τα Σλοβακικα βιβλία ήταν εκεί στο υποτυπώδες σαλονάκι της Σκήτης για να τα διαβάζουν οι διερχόμενοι.

Εκείνη την ώρα δεν μπόρεσα να μην σκεφθώ, τι βλάκας είμαι, να κουβαλάω τώρα - αν είναι δυνατόν - Σλοβάκικα βιβλία στα Καυσοκαλύβια, που δεν πατάνε ούτε Έλληνες. Ειδικά Σλοβακοι πως νάρθουν, που θέλουν και βιζα και δεν έχουν λεφτά. Θεέ μου, γιατί τα κάνω όλα αυτά και χαραμιζω τον χρονο μου;

Δεν πέρασε και πολύ ώρα και καταφθάνουν κατεβαίνοντας από το μονοπάτι 4-5 πεζοπόροι προερχόμενοι από τον Άθωνα. Κόκκινοι από τον ήλιο και την προσπάθεια, προφανώς ξένοι τουρίστες.

Από που είστε παιδιά;
Είμαστε συνάδελφοι, σιδηροδρομικοί. Είμαστε από την Σλοβακία.

Το ματι έπεσε στα βιβλία στο τραπεζάκι.

Να, Σλοβακικα βιβλία!
Αυτό με τον Starec Paisij το έχω διαβάσει. Λέει ο ένας. Πολύ καλό.

Γνωρίζω τον εκδότη, απάντησα. Είμαστε φίλοι...