ΘΕΟΠΡΟΒΛΗΤΟΥ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Στον δύσκολο δρόμο της πνευματικής ζωής ο άνθρωπος, η ψυχή του, ψάχνει να βρει τρόπους να τελειώσει τον καλόν αγώνα.

Σίγουρα το Α και το Ω είναι είναι η καρδιά και το κατά πόσον αυτή είναι πορωμένη ή δεκτική στην Θεία Χάρη. Και μη φαντασθεί κανείς με τον όρο Θεία Χάρη τίποτα... εξωσωματικές εμπειρίες, αγγελάκια με άρπες και φωτορυθμικά εφφέ. Ισχύουν και αυτά αλλά, αλλά είτε γι' αυτούς που ο Θεός προεπέλεξε, είτε γι' αυτούς που είχαν μεν τις προδιαγραφές να γίνουν πρωταθλητές της... Άρσης Βαρών αλλά και με την άσκηση και τον αγώνα ανέβηκαν τελικά στο βάθρο της Θέωσης.

Ούτε είναι να γίνουν όλοι πνευματικός Πύρρος Δήμας, όμως ούτε τελικά γίνονται όλοι όσοι θεωρητικά θα μπορούσαν. Η παραβολή των ταλάντων το ξεκαθαρίζει και το μόνο που ζητά από μας είναι να προκριθούμε στην Ολυμπιάδα ακόμα και αν βγούμε τελευταίοι. Ακόμα και στην παραολυμπιάδα με ένα μάτι ή ένα πόδι. Όπως αλλού ο Απόστολος συμπληρώνει ότι και τα χαρίσματα που δίνει το Πνεύμα δεν είναι για όλους τα ίδια.

Επομένως, πως εμείς βάζουμε στο κρεββάτι του Προκρούστη τους άλλους ή και τον εαυτόν μας απαιτώντας από αυτόν να γίνει κάτι που δεν μπορεί, αλλά που ούτε και ο Θεός του το ζήτησε. Τουναντίον η δικαίωση του τελώνη και η παραβολή του καλού.. Αιρετικού (δηλαδή του Σαμαρείτη) δείχνει πως την σάρκινη καρδιά ο Θεός την δίνει στους πάντες, ακόμα και στους μη Χριστιανούς (αλλιώς θα ήταν προσωπολήπτης).

Παρ' ολα αυτά υπάρχουν καποια πράγματα τα οποία προσωπικά θεωρώ πως μπορούν να υποβοηθήσουν τον αγώνα του χριστιανού πού αγωνίζεται να κερδίσει την σωτηρία του.

Αυτά είναι:

Η Κοινωνία των αδελφών. Η πραγματική κοινωνία και όχι μεταφυσικές αμπελοφιλοσοφίες ότι δήθεν γιναμε κοινωνία μονο και μονο επειδή κοινωνούμε το κοινό ποτήριο (χωρίς να το παραγνωρίζω φυσικά).

Τα πνευματικά βιβλία, ιδιαίτερα χρήσιμα σε εποχές που η κοινωνία της εκκλησίας αλλά και οι Πύρροι Δήμες απουσιάζουν από την καθημερινότητα μας.

Τα προσκυνήματα, διότι ο άνθρωπος συνειδητά αφήνει πίσω του τον κόσμο τούτο και οδεύει προς την - προσωρινή έστω - μεταμορφωσή του σε κάποιο Θαβώρειο Όρος, όπου αν είναι και λιγάκι τυχερός μπορεί και να συνομιλήσει με τον Μωϋσή ή τον Ηλία.

Ομολογώ πως αυτά τα τρία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου στο να μεταστραφώ δυναμικά στην Εκκλησία.

Πρώτον η Κοινωνία του ανθρώπινου πόνου με έβγαλε - ως ένα βαθμό - από το ατομοκεντρικό καβούκι μου, το οποίο μπορεί να σέρνει κανείς μαζί του ακόμα και ως ρασοφόρος. Η κοινωνία με τον άλλο, τον διαφορετικό, αλλά και με τον δικό μου, εκείνον που είναι ίδιος σαν εμένα.

Δεύτερον μερικά βιβλία - αρχής γενομένης από το Ευαγγελίο - ήταν εκείνα που αποτέλεσαν ορόσημο όσο και ευτελή και να φαίνονται στα μάτια κάποιων σοφιστικέδων: Το πρώτο βιβλίο του Γέροντα Πορφύριου που είχε εκδοθεί, το ίδιο για τον γέροντα Παϊσιο του Ιερομονάχου Χριστοδούλου και η Ασκητική της Αγάπης.

Τρίτον, τα προσκυνήματα. Αυτά και άν άλλαξαν την ζωή μου. Μην φαντασθεί κανείς κάθε φορά θαύματα, σημεία και τέρατα. Τουναντίον, εκτός από τα θαύματα υπάρχουν και τα σκάνδαλα. Όμως στις κολυμπήθρες του Σιλωάμ, άλλοτε αναγεννάσαι, άλλοτε αναβαπτίζεσαι, άλλοτε θεραπεύεσαι. Και ναι, μπορεί για αρκετά μοναστήρια να ισχύει το "την αγάπην την πρώτην αφήκας" και το "θα μετακινήσω από σου την λυχνίαν" αλλά δεν παύει μια εικόνα, ένα τοπίο, ένα καντήλι, ένας λόγος να γίνονται αγωγοί Χάριτος.

Γι αυτό και θέτοντας σε εφαρμογή το απαρνησάσθω εαυτόν ακολουθείτω μοι, αφιερώθηκα ακριβώς σε αυτά που αναπαύθηκε η ψυχή μου αλλά και η ψυχή των αδελφών. Στην αρχή ως διακόνημα αλλά αγότερα και επαγγελματικά, απλά για να συντηρήσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου.

Που να φαντασθώ πως οι θλίψεις και οι απογοητεύσεις θα ήταν περισσότερες από τις χαρές. Το να βιώνεις έστω και ένα εκατοστό από αυτά που εβίωσαν οι Απόστολοι δεν είναι εύκολο. Και δεν είναι εύκολο να βλέπεις πως οι μεγαλύτεροι πειρασμοί προέρχονται εκ των ένδον. Από αυτούς που υποτίθεται πως είναι εκείνοι που εισηγούνται μιά άλλη ζωή, και για τον παρόντα αιώνα και για τον μέλλοντα, αλλά και από διάφορους αυτόκλητους σωτήρες.

Δυστυχώς απέτυχα. Και δεν είναι απλά θέμα μιας προσωπικής αποτυχίας. Γιατί βλέπεις να καταρρέει μαζί και κάθε ψευδαίσθηση πως αυτά που πρεσβεύεις θα μπορούσαν όχι να αλλάξουν βεβαίως τον κόσμο αλλά να περιορίσουν την σήψη. Η σήψη όμως είναι εδώ.

Δυστυχώς αδελφοί, το άλας εμωράνθη. Δεν μένει πιά παρά να περιμένουμε την εποχή που θα καταπατείται πλέον στους δρόμους όπως του αξίζει.

Sauve qui peut! Ο σώσον εαυτόν σωθείτω...

Κι' ο Χριστός δεν έχει κανέναν από εμάς ανάγκη. Και για το δικό μας κατάντημα δεν μας φταίει κανένας Σύριζα, καμμία Ευρωπαϊκή Ένωση και κανένα Σιωνιστικό λόμπυ.

Η συνέχεια σε επόμενο επεισόδειο.