ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΡΑΑΘΗΝΑ 1993
Η Γεωργία ειναι η ζωηρή του σχεδιαστηρίου. Κάτι παντελόνια κολλητά που αφήνουν να διαγράφονται στριγκ εσώρουχα, κάτι μπουστάκια που προβάλλουν τις γραμμώσεις της. Άσε το δούλεμα που τρώω από συναδέλφους και υφισταμένους επειδή έχουν καταλάβει πως με γουστάρει και μου κολλάει, στα όρια του Πλατωνικού και λίγο έξω από αυτά. Πλην όμως στο άκουσμα πως θα πάω με τον πεθερό μου στο Άγιον Όρος είναι η ΜΟΝΗ που συγκινείται: A! μπορεις να μου κανεις μια χάρη; Να σου δώσω κάτι πραγματάκια να τα δώσεις σε κανένα φτωχό μοναχό να μνημονεύσει και την Γεωργία.
Με χαροποίησε η ευαισθησία της συγκεκριμένης κοπέλας και δέχτηκα με τα χαράς. Μόνο που δεν φαντάστηκα πως θα μου ερχόταν μια τσάντα με δύο φανέλλες, σαπούνια και καφέδες τα οποία στην πλάτη ενός προσκυνητή που θα γύριζε με τα πόδια το Άγιον Όρος θα ήταν βάρος. Τέλος πάντων "Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε", ε ας σηκώσω και εγώ της Γεωργίας.
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Και να ιδού μεσα στο καραβάκι από την Ουρανούπολη, ένας Σέρβος κουρελής μοναχός, ο Danilo, συνοδεύοντας κάτι φουκαράδες Σέρβους προσκυνητές που ακτινοβολουν την θλίψη του πολέμου.
-Στο Χιλανδάρι πηγαίνετε γέροντα;
-Όχι στις Καρυές
Σκέφτομαι να του δώσω τα πράγματα της Γεωργίας αλλά με πιάνουν ενοχές πως ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου στο Άγιον Όρος, τα ξεφορτώθηκα. Ανταλάσσουμε μερικές κουβέντες με τον π. Danilo και κατεβαίνουμε στην Γιοβάνιτσα ώστε να πάμε με τα πόδια στο Χιλανδάρι, από την άλλη πλευρα του Όρους.
Εκεί ένας οργασμός δραστηριότητας λόγω πολέμου. Σκεφτομαι τα πράγματα της Γεωργίας. Αλλα η εντολή ήταν ρητή: "Δώστα σε κανένα φτωχό μοναχό".
Την επόμενη μέρα με τα πόδια στο Βατοπαίδι. Εκεί πια τι φτωχό μοναχό να βρεις όταν σε έχει βάλει ο Αρσένιος στα άδητα της Μονής (μόλις ανακάλυψε πως είσαι Art Director σε διαφημιστική εταιρεία και μπορεις να του φανείς χρησιμος) και μπροστά σου εχει διεξαχθεί ολόκληρος τηλεφωνικός διάλογος με τον κο Φωκά, ιδιοκτήτη της αλυσίδας ξενοδοχείων Ηλέκτρα, προκειμένου να σκάσει 8.000.000 δρχ (το 1993) για κάποια έκδοση της μονής με φωτογραφίες του Αρσένιου.
Φυσικά πού να δώσω τα σαπουνάκια της Γεωργίας εκεί. Θα με ειρωνευόταν από μέσα του ο Αρσένιος. Άντε πάλι με τον μπόγο στην πλάτη, ανέβα βουνό κατέβα βουνό για την Παντοκράτορος. Ούτε εκει τα άφησα τα πράγματα. Και από εκεί, με αγροτικό αυτή την φορά Σκήτη Αγ.Νικολάου Μπουραζέρι. Και εκει δεν υπάρχει ανάγκη για τα σαπουνάκια της Γεωργίας.
Στον δρόμο για τις Καρυές, για το κελλί του Αγ. Σάββα οι φανέλες εξακολουθούν να μου θυμίζουν το βάρος τους. Φτάνοντας στον προορισμό μου σκέφτομαι τι ανόητος που ήμουν να τις κουβαλάω στην πλάτη... λιτανεία, στο μισό Αγιος Όρος ενώ θα μπορούσα να τα είχα δώσει εξ αρχής σε εκείνο τον κουρελή μοναχό στο καραβάκι.
Φτάσαμε στον Αγ.Σάββα. Χτυπώ το κουδουνάκι της εξώθυρας. Και βλέπω μπροστά μου τον Danilo!
-Γέροντα έχω εδώ καποια πραγματάκια για σας από κάποια Γεωργία. Τα κουβάλαγα τόσες μέρες στην πλάτη και τώρα μόλις αναρρωτιόμουν γιατι να μην σας τα ειχα δώσει από την αρχή. Κάτι φανέλες ειναι και...
-Α φανέλες! Δυό φανέλες έχω μόνο και επειδή δουλευω και ιδρώνω τις εχω βγάλε πλύνε. Αφού τώρα μόλις έλεγα να πάρω τηλέφωνο το Χιλανδάρι να μου στείλουν καμμία!
Η πρόνοια του Θεού μεριμνά για όλα. Και γνωρίζει που, πότε και ποιός έχει ανάγκη και ποιός όχι. Και στον ακτήμονα και φτωχό μοναχό του στέλνει ότι και όταν το χρειαστεί, χρησιμοποιώντας και την "ζωηρή" κοσμική συνάδελφο, και έναν κοσμικό προσκυνητή με αρκέτες αμαρτίες στην πλάτη και... μερικά σαπούνια.
Τον Danilo τον ξαναπέτυχα άλλες 3 φορές:
Την μία ξανά σε ένα καραβάκι για την Δάφνη όταν συνόδευα έναν ομοφυλόφιλο συνάδελφό μου που είχε την ανάγκη να ακούσει νουθεσίες για το προβλημά του και ο ασκητής και ζηλωτής Danilo τον ανάπαυσε.
Την δεύτερη με πήγε σε αυτόν ένας Σέρβος μοναχός σε ένα γκρεμισμένο κελλί με νυχτερίδες στην Καψάλα όπου ο Danilo έμενε χωρίς νερό στο κελλί και χωρίς ηλεκτρικό και χωρίς παράθυρα.
Και την τρίτη τον ειδα στο Mega Channel, σε ρεπορτάζ της εκπομπής των πικραμένων αντιχριστιανών Καμπουράκη και Οικονομέα σχετικά με τα Καρούλια και τα Κατουνάκια, όπου το θέμα της εκπομπής ήταν οι ασκητές του Αγιου Όρους. Σε παραδιπλανό κελί με τον Danilo μένει στα Καρούλια και ο π.Ισίδωρος, ο Εσθονός μοναχός που έφυγε από την Εσθονία για να μονάσει στην Μονή Βαλαάμ Φινλανδίας, και όταν είδε την επερχόμενη εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, έφυγε για το Όρος, εθήτευσε για κάποιο διαστημα στον π. Εφραιμ στην Σκήτη Αγ. Ανδρέα και κατέληξε στα Καρούλια.
Γεγονός είναι πάντως πως όσο αμαρτωλοί και αν είμαστε, αν αφήνουμε τον Θεό να οδηγήσει τα βήματα μας και εγκαταλειφθούμε στην Χάρι του, τότε θαυμάσια θα δούμε πολλά. Και όταν η Χαρις φευγει (όπως σωστα επισήμανε καποιος αδελφός) τότε επελαύνει το Real Estate και διώχνει το Unreal, που βρισκεται σε ψυχες ανθρωπων και οχι σε ανθρώπων έργα.
________________
[Σημείωση: Το συγκεκριμένο περιστατικό με την Βατοπαιδίου ΔΕΝ θα το ανέφερα έτσι λεπτομερώς αν δεν υπήρχαν κάποιοι καλοθελητές που αφ' ενός ισχυρίζονται ότι το Βατοπαίδι δεν διακατέχεται από κοσμικό και επιχειρηματικό πνεύμα (ήδη από το 1993) και επί πλέον κατηγορουν και επικρίνουν ως καταλάλους εκείνους που το επισημαίνουν ως κατάντια του μοναχισμού. Επί 15 χρόνια ασκήθηκα στην σιωπή απλά καθε τόσο επιβεβαιώνοντας όλο και χειρότερα το κατρακύλισμα της μονής. Αλλά ας μην βγάλουμε και τον κόσμο τρελλό!]
14 σχόλια:
Επιτέλους Θεοπρόβλητε έγραψες ΑΓΑΠΗ! Καλή αλλά και πραγματική ανάσταση.
Ο εν αμαρτίαις - ελπίζω ακόμη- αδελφός σου...
Cacofonix
Μακαρι να ειχα περισσοτερες αφορμες για τα καλα και λιγοτερες για τα κακα. Και οι αφορμες αυτες να αφορουν σε τριτους.
Αλλα ειναι και κατι αλλο. Προτιμω να παρουσιαζω μια κακη εικονα του εαυτου μου διοτι αν αρχιζω να λεω "εκανα το α", "μου συνεβη το β" κλπ, τοτε κινδυνευω ακομα περισσοτερο να πεσω σε υπερηφανεια ή να νομισει κανεις πως παριστανω το προτυπο του καλου χριστιανου και μαλιστα υπονοωντας "κοιταξτε κοσμε τι ειμαι ΕΓΩ ενω δεν ειναι αυτοι που θα ΕΠΡΕΠΕ να ειναι".
Δεν θελω να κανω ουτε το ένα ουτε το αλλο. Αλλα μερικες φορες με ΣΚΑΤΕ. Και για να γινω πιστευτος είτε θα πρεπει να να ξεμπροστιαζω εκεινους που παριστανουν τους πνευματικους ενω δεν ειναι, είτε να παριστανω εγω τον πνευματικο γιατι ποναω για την καταντια της Εκκλησιας και του μοναχισμου.
Σε διαβεβαιω πως ανελεημων δεν ειμαι. Αλλα δεν ειναι δυνατον να κανουν θυσιες και αγωνες ΛΑΪΚΟΙ, και ολοκληρες μονες να ευρισκονται σε πτωση, οχι εξ αδυναμιας αλλα ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ και ΕΚ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ.
Οποτε σε παρακαλω να κατανοήσεις ότι καθε κριτικη μου ειναι περα για περα και αληθινη και βασιζεται σε δυσαρεστα βιώματα που αναγαζομαι να τα περιγραψω μονο και μονο για να γινω πιστευτος.
Θα σου απαντήσω με μερικά λόγια του πατέρα Παϊσιου - εγώ είμαι ανίκανος...
- Μοιάζουμε με τις τσουκνίδες. Από μακριά φαίνονται πράσινες, δροσερές, σαν πεδιάδα, σαν κήπος, μα όταν πλησιάσεις και τις αγγίξεις, τότε βλέπεις την ασχήμια τους και νοιώθεις το κεντρί τους.
- Στις κρίσεις σας πάντα να βάζετε ένα ερωτηματικό. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει.
- Νὰ μὴν θυμᾶσαι τὰ κρύα τοῦ χειμώνα, γιατὶ θὰ κρυώνεις καὶ τὸν Αὔγουστο.
Και θα σου παραθέσω ένα απόσπασμα από τον Μέγα Βασίλειο και το:
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΞ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΩΦΕΛΟΙΝΤΟ ΛΟΓΩΝ
Ἐπίσης δὲν θὰ μιμηθοῦμε τοὺς ρήτορες τῶν δικαστηρίων, ποὺ ἡ τέχνη τους εἶναι τὸ ψέμα. Γιατί τὸ ψέμα δὲν εἶναι ὠφέλιμο οὔτε στὰ δικαστήρια οὔτε πουθενὰ ἀλλοῦ, μιὰ καὶ προτιμήσαμε, σὰν χριστιανοί, τὸν σωστὸ κι ἀληθινὸ δρόμο τῆς ζωῆς καὶ τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς προστάζει νὰ μὴ καταφεύγουμε στὰ δικαστήρια. Ἀπ᾿ ὅσα μᾶς διδάσκουν οἱ παρὰ πάνω, θὰ διαλέγουμε καὶ θὰ παίρνουμε μονάχα ὅ, τι εἶναι ἔπαινος τῆς ἀρετῆς καὶ κατάκριση τῆς κακίας. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τ᾿ ἄλλα ζῷα, τὰ λουλούδια εἶναι καλὰ μονάχα γιὰ τὸ ἄρωμά τους καὶ τὸ χρῶμα τους. Γιὰ τὶς μέλισσες ὅμως, ὑπάρχει σ᾿ αὐτὰ καὶ κάτι ἄλλο: τὸ μέλι. Ἔτσι κι ἐδῶ. Ὅσοι στὰ συγγράμματα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων δὲν ἀναζητοῦν μονάχα τὴ γλύκα καὶ τὴ χάρη τοῦ λόγου, μποροῦν ν᾿ ἀποκομίσουν καὶ κάποια ὠφέλεια γιὰ τὴν ψυχή. Πρέπει, λοιπόν, αὐτὰ τὰ συγγράμματα νὰ τὰ σπουδάζουμε ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῶν μελισσῶν. Οἱ μέλισσες δὲν πετᾶνε σὲ ὅλα τὰ λουλούδια μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Κι ὅπου καθίσουν, δὲν κοιτᾶνε νὰ τὰ πάρουν ὅλα. Παίρνουν μονάχα ὅσο χρειάζεται στὴ δουλειά τους καὶ τὸ ὑπόλοιπο τὸ παρατοῦν καὶ φεύγουν. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ἂν εἴμαστε φρόνιμοι. Θὰ πάρουμε ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ κείμενα ὅ, τι συγγενεύει μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ μᾶς χρειάζεται καὶ τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ ἀφήσουμε πίσω μας. Κι ὅπως, κόβοντας τὸ τριαντάφυλλο, ἀποφεύγουμε τ᾿ ἀγκάθια τῆς τριανταφυλλιᾶς, ἔτσι κι ἀπὸ τὰ κείμενα αὐτὰ θὰ πάρουμε ὅ, τι εἶναι χρήσιμο καὶ θὰ φυλάξουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπ᾿ ὅ, τι εἶναι ἐπιζήμιο. Ἀπὸ τὴν πρώτη, λοιπόν, στιγμὴ πρέπει νὰ ἐξετάζουμε τὰ διδάγματα χωριστὰ καὶ νὰ τὰ προσαρμόσουμε στὸν σκοπό μας, φέρνοντας, κατὰ τὴ δωρικὴ παροιμία τὴ σχετικὴ μὲ τοὺς κτίστες, τὴν πέτρα στὸ ἀλφάδι.
Αυτό το κομμάτι προσπαθώ να το κάνω τρόπο ζωής... Κι όχι μόνο για τα κείμενα ή τη γνώση, αλλά για όλες τις συναναστροφές μου. Για τους υπόλοιπους αδερφούς μου θα κάνω προσευχή. Έχει ο Θεός...
Το φαινόμενο με τις κοπέλες που φοράν τα κολλητά παντελόνια και από μέσα διαγράφεται το αποκαλυπτικό εσώρουχο που φορούν πρέπει να σταματήσει. Δεν είναι μόνο το ότι εμφανίζονται έτσι σε χώρους εργασίας αλλά, δυστυχώς , εμφανίζονται έτσι και σε εκκλησίες, όχι μόνο για να προσκηνήσουν ή να ανάψουν κεράκι αλλά ακόμη και για να κοινωνήσουν! Το φαινόμενο αυτό το έχω παρατηρήσει ο ίδιος(φαντάζομαι κι εσείς)ιδίως το καλοκαίρι σε μεγάλες γιορτές. Ύστερα έχουν άδικο κάποια μοναστήρια και κάποιοι αυστηροί χριστιανοί(π.χ. παλαιοημερολογίτες) που απαγορεύουν την πρόσβαση γυναικών με παντελόνια. Κατά τα άλλα αξιέπαινη η πρωτοβουλία της Γεωργίας και μπράβο της γιαυτό.
Γερασιμε
Μιλας για κολλητο παντελονι; Εδω μου ελέγε η πορτάρισα στον Αγιο Παταπιο στο Λουτρακι πως ενα ζευγαρακι ανέβαινε να μπει με το ΜΑΓΙΩ στο Μοναστηρι. Καλα τα σορτσακια κλπ ειναι... πταισματα.
Νομιζω πως με ομορφο τροπο οντως πρεπει να μπαινουν καποια ορια στο να πηγαινει ο καθενας οπου και οπως νομιζει. Αλλα και παλι θελει ΔΙΑΚΡΙΣΗ γιατι πολλες φορες οι καημενοι οι προσκυνητες το κανουν απο αφελεια ή άγνοια. Ή εκει που ειναι στην κοσμαρα τους του πιανει μια αναγκη να μπουν σε ενα μοναστηρι να προσευχηθουν ετσι όπως ειναι εκεινη την δεδομενη στιγμη. Δεν το κανουν απο προκληση δηλαδη. Οποτε κριμα ειναι να αποκλειστει καποιος, ιδιαιτερα το καλοκαιρι σε παραθαλασσιες περιοχες που συνηθως δεν πας στο μοναστηρι επι τουτου αλλα για αλλου ξεκινας και το μοναστηρι βρισκεται στο δρομο σου.
Εμενα περισσοτερο ξερεις τι με ενοχλει και δεν το χωνευω με ΤΙΠΟΤΑ; Οι αμφιεσεις κουμπαρων και λοιπων συγγενων σε γαμους και βαφτησια. Μα με ΤΙΠΟΤΑ ομως. Διοτι αφ ενος ο αλλος ξερει εκ των προτερων που θα παει (ενω σε ενα μοναστηρι μπορει να βρεθει και στο δρομο σου) εφ ετερου ερχουν καταντησει τα μυστηρια σωου και το μονο που δεν εχουν σκεφτει ακομα ειναι να χορευουν οι παρανυφες με μινι πανω στο παγκαρι. Και δεν ειναι μονο το αν η αμφιεση ειναι προκλητικη αλλα υποβιβαζεται και το μυστηριο σε κοσμικο γεγονος.
υπάρχει Αγάπη παντού.
το "Πανδαιμόνιο " το έχεις διαβάσει;
Καλή Μ.Εβδομάδα
@Ocean Soul
Οχι. Τινος ειναι;
Καλη Μεγαλη Εβδομάδα και Καλήν Ανάσταση!
Δεν ξερω για σας αλλα εμένα ετούτη την Σαρακοστη η Μεγαλη Εβδομαδα άρχισε προωρα. Με ΔΙΕΛΥΣΕ ο πονηρος εξ οικείων και εξ "αδελφων". Οποτε χρειαζομαι την Ανασταση ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ.
Του Κώστα Ακρίβου. Μυθηστορημα
ΠΩς βρισκεται μια κοπέλα στο Αγ.Όρος
και πως πλέκεται μια αγάπη με έναν μοναχό.
Πολύ καλό ,πόσο το απλο σε βαζει σε σκέψεις.
Προλαβαίνεις εφοσον χρειαζεσαι Ανάσταση να πεταχθεις μέχρι Ιταλια
νομιζω πως βίωσαν έντονα τη Μεβδομάδα.
χε,χε
έπρεπε να τα κουβαλήσεις τα σαπουνάκια. ;)
2mnka
Και οχι μονον. Εχω δει πολλα απο το Θεο. Και στο Αγιον Ορος και εκτος. Ιστοριες για διηγημα. Αλλα αν οχι όλες, οι περισσοτερες βρε παιδι μου σχετιζονται και με καποια δοκιμασια, δική μου ή άλλου, και το απροσδοκητο τελος της. Μερικες φορες νομιζω πως εχω κουβαλήσει ΤΟΝΝΟΥΣ σαπουνι στην πλατη και απλα αναρωτιέμαι γιατι ο Γολγοθας πρεπει να ειναι σχεδον ΠΑΝΤΑ αναγκαια συνθηκη για να δει κανεις εστω από αντανάκλαση το προσωπο του Θεου.
τα θερμά μου συγχαρητήρια για την σελίδα σου.την παρακολουθω εδώ και κάποιο καιρό και αποτελεί φωνή διακριτικού γέροντα.θεοπροβλήτου του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου δικτυοχώρου και πάσης οικουμένης,πολλά τα έτη.
αναρωτιέμαι και εγώ συχνά για τον γολγοθά που ανεβαίνει ο καθένας μας. και μάλιστα σχεδόν πάντα ο γολγοθάς αυτός κατασκευάζεται από εμάς τους ιδιους. μήπως πρόκειται για φαινόμενα μαζοχισμού? διαβάζοντας αργότερα κάποια πραματάκια για την νίκη και την δικαίωση αναρωτήθηκα μήπως ο γολγοθάς είναι τελικά αναγκαίος δηλαδή νίκη χωρίς αντίπαλο δεν υφίσταται. και όσο δυσκολότερος και ανυπέρβλητος ο αντίπαλος τόσο μεγαλύτερη η νίκη μας, μεγαλύτερη η ικανοποίηση μας. κρίνοντας εξ ιδιων τα αλλότρια φαίνεται ότι αρεσκόμαστε να γκρινιάζουμε, να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας διότι έτσι μετά λαμβάνουμε την ανταμοιβή μας! φαίνεται ότι ο μεγαλύτερος μας αντίπαλος είναι τελικά ο εαυτός μας τον οποιο χρειάζεται να σταυρώσουμε πρώτα για να τον αναστήσουμε ύστερα.
καλή ανάσταση σε όλους.
Όταν αισθανόμαστε δυνατοί και ικανοί, μόνο τις φαντασιώσεις μας βλέπουμε, και βαδίζουμε στο δικό μας δρόμο.
Η δοκιμασία μάς αναγκάζει να υποταχθούμε και να πούμε "γενηθήτω τὸ θέλημά Σου".
Αφηνόμαστε στο χέρι Του, χωρίς αντίσταση, και μας οδηγεί αλάνθαστα, από θαύμα σε θαύμα, κι όλα λειτουργούν σε τέλειο συγχρονισμό.
Μέχρι να ξανασηκώσουμε κεφάλι και ν΄αναλάβει πάλι τα ηνία το "εγώ". Τότε παύουν και τα θαύματα (ή εμείς παύουμε να τα βλέπουμε).
Τι να γίνει;
Αφού είμαστε πεπτωκότες!
Όλα λάθος τα κάνουμε.
Aχ...
Φίλε Θεοπρόβλητε,ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε ο Θεός να κάνει πιο εύκολα τα πράγματα για όσους θέλουν να επιστρέψουν στην χαμένη Εδέμ.
Κάτι τύποι σαν τον π.Ντανίλο με κάνουν να λέω «καλά είναι κι έτσι».
Ευχαριστώ για το μοίρασμα της εμπειρίας.
Kαλήν Ανάσταση!
ΥΓ.Για το Βατοπέδι τα λέω κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια.Δε μπορεί να σταθεί αγιορείτικος μοναχισμός σε τέτοιο νεοπλουτίστικο κλίμα.
Ο έχων ώτα ακούειν...
Δημοσίευση σχολίου