ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Είναι αυτές οι τύψεις πως έχω να δω τον πατέρα μου κανένα μήνα που με κάνουν να αφήσω στην άκρη ότι άλλο κάνω, και με την γυναίκα μου και τον μικρό Ιάσονα να πάμε να δούμε τον Μεγάλο.

Ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα ότι "ερχόμαστε", μιά χαρούμενη απάντηση στην άλλη πλευρά της γραμμής και τα τηγάνια ξεκρεμιούνται, η κατάψυξη ανοιγοκλείνει και σε λίγο θα τρώμε όλοι μαζί στο μπαλκόνι του 6ου ορόφου «ό,τι βρεθεί πρόχειρο».

Στο δρόμο για τον «παππού» φορτώνω τις ενοχές μου σε αυτόν τον σύγχρονο τρόπο ζωής που αποξενώνει τους ανθρώπους, που τους ξενιτεύει στην ίδια πόλη. Ξέρω καλά όμως πως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι λίγο και όλες αυτές οι ιστορίες οικογενειακής γκρίνιας και απωθημένων που έχεις βαρεθεί να ακούς για 103η φορά – αφού τις έχεις μάθει απέξω- είναι και κάτι παράπονα και τραύματα που έχεις και εσύ ο ίδιος από τα παιδικά σου χρόνια, που αν και έχουν επουλωθεί, η αλλαγή του καιρού ενίοτε σου τα θυμίζει σαν κάποιο παλιό σημάδι από τον πόλεμο. Ναι, είναι κι' αυτά μέσα σ' όλα, που σε κάνουν να θεωρείς μια επίσκεψη στους γονείς σου και λίγο σαν αγγαρεία και κάπως σαν «υποχρέωση».

Εκεί στον 6ο όροφο θα φάτε ότι βρέθηκε από την κατάψυξη που δεν αδειάζει ποτέ, θα πείτε τα τελευταία νέα, θα μιλήσετε για τις τελευταίες αρρώστιες των γέρων και τα τελευταία τους μικροατυχήματα ψευτογελώντας με το αυτοσαρκαστικό «ε, ο γέρος ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο», θα στρίψετε εντέχνως τη συζήτηση σε άλλο θέμα προκειμένου να μην ακούσετε την ίδια παραπονεμένη ιστορία για 104η φορά, θα κάνετε χάζι και τον Μεγάλο Ιάσονα που κάνει χάζι τον Μικρό που προσπαθεί να παραστήσει τον μεγάλο, και θα γελάσετε καθώς το αεράκι του 6ου ορόφου θα πάρει μαζί του στην αιωνιότητα την στιγμή που περνά και χάνεται.

Χαίρεται ο παππούς καθώς ο μικρός συνονόματός του τού επιδεικνύει πως έμαθε να μετρά, διαβάζοντας ακόμα και τα νούμερα στις πόρτες των ορόφων:

1...2...3...4...5...6.

Μετά σαν η ώρα περάσει και πρέπει να φύγετε, ο παππούς θα σας συνοδεύσει μέχρι την πόρτα του ασανσέρ ρουφώντας απ' το τζαμάκι μέχρι τελευταία στιγμή τα μικρά ποδαράκια και χεράκια που τεντώνονται για να πατήσουν εκείνα το κουμπί, ιδιαίτερα τώρα που έμαθαν να αναγνωρίζουν και τα νούμερα. Τη θυμάσαι αυτή τη σκηνή να επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα, όταν κατά περιόδους τα χεράκια αυτά ήταν διαφορετικά, πριν τα δεις να μεγαλώνουν και να γίνονται χέρια, για να δώσουν τη σειρά τους σε άλλα χεράκια που μεγάλωσαν κι αυτά.

Θυμάσαι και το πρόσωπο του παππού που σας κοιτά από το παραθυράκι της πόρτας του ασανσέρ. Σαν πορτραίτο με κορνίζα μια πόρτα, και με λεζάντα 6ος ΟΡΟΦΟΣ. Μόνο που και εκείνο μεγαλώνει όπως και τα χεράκια: Κάθε νέο πορτραίτο γίνεται και πιο γκρίζο από το προηγούμενο.

Τα χεράκια θα πατήσουν το κάτω κουμπί και ο θάλαμος σε λίγο θα προσγειωθεί στην ματαιότητα του κόσμου αυτού που κάνει τον πλανήτη να φαίνεται σαν από κινούμενη άμμο, ενώ ο μικρός Ιάσονας θα έχει αναλάβει την αντίστροφη μέτρηση:

6...5...4...3...2...1.

Αν και το ασανσέρ κατεβαίνει, σου δημιουργείται η αίσθηση πως εσύ είσαι σταθερός μες στο θάλαμο και είναι οι όροφοι που ταξιδεύουν προς τα πάνω, παίρνοντας και το χαμόγελο του παππού πίσω από το τζάμι της πόρτας του 6ου ορόφου.

Και εκεί είναι που συνειδητοποιείς ακούγοντας την αντίστροφη μέτρηση του μικρού, πως πλησιάζει και η ώρα που ο 6ος όροφος θα ανέβει για πάντα ψηλότερα και δεν θα ξανακατέβει ποτέ.

Και εκεί είναι που παθαίνεις πρώτη φορά κρίση πανικού σε ένα ασανσέρ που κινείται.

Οδηγάς στο σπίτι από την ίδια γνώριμη διαδρομή, ενώ ο μικρός κοιμάται στο πίσω κάθισμα στην αγκαλιά της μάνας του. Η νύχτα βοηθά να μην φανεί πως κάποια δάκρυα βρήκαν τον τρόπο να ξεφύγουν. Αλλά δεν σε βοηθά να βρεις το CD με το κομμάτι του Σπανουδάκη «Δεν είναι ο θάνατος που με τυραννάει, ειν’ η στιγμή που περνά και χάνεται."