ΟΤΑΝ Η ΑΦΘΟΝΙΑ ΦΘΟΝΕΙ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ
Αυτή η κρίση που επιμελώς ατημέλητα μετέτρεψε την Ελλάδα σε
σκηνή αρχαίου θεάτρου είχε και τα θετικά της: Ξεγύμνωσε το φιλοθεάμον κοινό της
Νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και διαχώρισε τους βαρβάρους από τους ανθρώπους,
αυτούς του λίγους που εκλαμβάνουν τα τεκταινόμενα ως τραγωδία εν αντιθέσει με
τους πολλούς που στα θέατρα συχνάζουν για να βλέπουν θηριομαχίες, μονομάχους
και τελετουργικές μαζικές εκτελέσεις.
Ελληνορωμαϊκό θέατρο σου λέει ο άλλος αλλά –συγχωρέστε με αν
κάνω λάθος- δεν νομίζω πως τα θεάματα στα θέατρα των Ελλήνων είχαν καμία σχέση
με τα Ρωμαϊκά. Είτε στα θεωρεία των επισήμων κάθεται ο Αυτοκράτορας είτε ο
πάπας της Ρώμης.
Σκέπτομαι τι είναι αυτό που μας μετέτρεψε σαν λαό ως μέρος
του πολυθεάματος. Δεν εννοώ τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Εννοώ τι
είναι αυτό που κάνει τον μέσο Γερμανό, Αυστριακό ή Ολλανδό να πληρώνει για να
δει ανθρωποθυσίες στο βωμό της θεάς Ανάπτυξης, να βγάλει όλο του το φθόνο
μετατρέποντας έναν λαό σε αποδιοπομπαίο τράγο -κατά την οικεία τους πρακτική.
Στον άνισο αγώνα μεταξύ θηρίων και χριστιανών να παίρνει το μέρος των λεόντων.
Και αντί να τους μισούμε εμείς που κάποτε μας έκαψαν τα χωριά
και τα σπίτια, που μας εξόντωσαν από την πείνα, που μας εκτέλεσαν σε πλατείες
και σε σχολεία, που μας διέλυσαν την οικονομία και μας υποθήκευσαν το μέλλον,
μας μισούν αυτοί. Δεν εκτίμησαν ούτε καν το κερασάκι γλυκό που τους πρόσφεραν
με χαμόγελο οι χαροκαμένες μάνες στα
καφενεία των χωριών μας όταν ξαναγύρισαν σαν τουρίστες.